Britt Klein Lankhorst zit al een aantal maanden in Florida en geniet van elke dag. Ze keert binnenkort voor Kerst terug naar huis om samen met familie en vrienden de vakantie te vieren. Hieronder vertelt ze hoe de afgelopen maanden voor haar zijn geweest:
Season
Inmiddels zit ik alweer vier maanden in Amerika en over drie weken vertrek ik voor de Kerst al naar huis! De tijd is nog nooit zo snel gegaan, de afgelopen maanden zijn echt voorbij gevlogen. Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin, het is alleen maar volop genieten en (gelukkig) zo druk dat ik nog geen tijd heb gehad om thuis te missen. De afgelopen drie maanden stonden er maar liefst 33 wedstrijden op het schema en hebben we zes dagen per week op het veld gestaan. Hiernaast werkten we nog aan kracht en conditie. Helaas is het seizoen nu inmiddels al afgelopen… Zo gaat dat bij alle College- en Universitysporten, wat ik persoonlijk best jammer vind. Het was een seizoen met veel ups en downs. Na een wat moeizame start van het seizoen begonnen we langzaamaan steeds beter te spelen. Dit resulteerde in maar vier verloren wedstrijden in de laatste 17 wedstrijden! De allermooiste wedstrijd van het seizoen was de wedstrijd tegen het nummer 1 gerankte team van heel Amerika, Poke State College uit Pennsylvania. Zij hadden nog geen 1 wedstrijd verloren voordat ze bij ons kwamen. Deze wedstrijd wisten wij alles eruit te halen, mede door het feit dat zij ons waarschijnlijk onderschat hadden. Wij speelden met het gevoel dat we niets te verliezen hadden en vochten voor elk punt. Dit resulteerde dan ook in een 3-0 overwinning!!!
De Conference Games waren de belangrijkste wedstrijden van ons seizoen. Dit zijn de wedstrijden die gespeeld worden tegen de scholen uit jouw regio. Wie er in jouw Conference kampioen wordt, plaatst zich regelrecht voor de “States”, het kampioenschap van de beste acht teams van jouw Staat. Na een hele reeks W’s (wins) en maar twee L’s (losses) zijn we helaas tweede geworden in onze Conference. We zaten er wel dichtbij: in de beslissende 5de sets verloren we met 13-15 en 12-15. Dit betekende dat we nog een tussenronde moesten spelen tegen de nummers twee uit andere Conferences om ons alsnog te plaatsen voor de States. In deze tussenronde wisten alle wedstrijden te winnen en zo kregen we alsnog ons ticket! Dit was het doel dat we als team gesteld hadden aan het begin van het seizoen en het hele team inclusief staff was super blij.
States
Een week later hadden we een super chique diner genaamd ‘Banquet’ met alle teams die zich geplaatst hadden voor de States. Het gaat me vast niet nog een keer overkomen dat ik me op hoge hakken klein voel… Hier werden allerlei prijzen uitgereikt voor bijvoorbeeld ‘Best defensive player’ of ‘Player in the all conference team’. Zelf ontving ik geen prijzen maar een aantal oudere meiden uit ons team kregen wel ‘Awards’. De volgende dag was het eindelijk zo ver, tijd voor het State Tournament 2019, twee dagen waarin bepaald zou worden welke drie teams nog kans maakten om ‘National Champion’ te worden en wie er af vielen. Helaas wisten we hier niet te stunten en lagen we er aan het eind van de eerste dag uit. Gelukkig bleek achteraf wel dat wij eruit gekickt waren door de uiteindelijke nummer 1 wat ons verdriet iets minder maakte. Ondanks dat we allemaal erg teleurgesteld waren kregen we van de coach wel een toespraak waarin hij zei dat hij ontzettend trots was op de resultaten die we dit seizoen bereikt hadden en dat we positief op dit seizoen moeten terugkijken, wat ervoor zorgde dat we ons toch een beetje beter voelden.
Recovery
Dat was het dan, het seizoen was voorbij en we zouden vijf weken lang helemaal niets gaan doen “to recover and work your grades up to straight A’s”. Vele van ons waren na dit intensieve seizoen wel aan rust toe, veel schouders en knieën werden bij elkaar gehouden door tape, het ijsbad was dagelijks bezet en op training waren er vaak meerdere speelsters met kleine pijntjes die allemaal duidden op overbelasting… Zo mocht ook ik helaas de laatste paar weken van het seizoen niet meer springen op training vanwege scheenbeenvliesontsteking. Daarnaast speelde een oude schouderblessure op en had ik vaak pijn in mijn rechterknie. Even niet meer volleyballen en rust pakken was dus niet verkeerd. Ons kennende kwam daar natuurlijk vrij weinig van. Na een paar dagen rust gehad te hebben is meer dan de helft van het team inmiddels al weer minimaal drie keer per week in de sportschool te vinden en ook is het beachvolleybalveld in onze achtertuin weer in gebruik genomen. Helaas moet er wel echt hard aan school gewerkt worden. Bij onze coach moeten elke twee weken een ‘grade check’ inleveren ondertekend door onze professor. Daarop staat niet alleen het cijfer voor het vak maar ook een comment op je werkhouding in je colleges en je aanwezigheid. In het begin vond ik het soms nog best moeilijk om colleges als wiskunde of biologie in het Engels te volgen vanwege de vele specifieke vaktermen. Gelukkig wende dit snel en inmiddels merk ik dat ik grotendeels in het Engels denk. Ook nu tijdens het schrijven van dit blog moet ik mijn best doen om de zinnen in goed Nederlands te formuleren…
Eetgewoontes
Waar ik nog niet aan gewend ben en waar ik denk ik ook niet aan ga wennen is het eten hier. Hoewel ik echt geen moeilijke eter ben, vind ik het meeste eten hier niet echt lekker en is het ook nog eens erg ongezond. De eerste weken hier ben ik helaas erg veel aangekomen omdat ik niet wist in welke producten ontzettend veel suiker zat en welke niet. Daarnaast zijn verse groenten en fruit heel erg duur, daar staat tegenover dat je bijna niets betaalt voor allerlei ‘fastfood’. Bovendien, bij elke uitwedstijd waar we bleven slapen, nam de trainer ons voor elke maaltijd (inclusief ontbijt) mee naar een restaurant als McDonalds, Burger King, Wendy’s of Chick-fil-A. Daarnaast at ik thuis bijvoorbeeld als ontbijt een bakje yoghurt met flavoured muesli erin, waarvan ik er na een paar weken pas achter kwam dat daar 42 gram (!) toegevoegde suikers in zaten. En dat nam ik elke morgen… Inmiddels heb ik wel producten gevonden waar een stuk minder suiker en/of vet in zit maar weer wat afvallen gaat toch lastig hier. Ik begrijp nu wel waarom zo veel Amerikanen te dik zijn… Je kan je niet voorstellen hoe veel zin ik heb in een bruin broodje met Nederlandse kaas, een lekker glaasje kraanwater dat niet naar chloor smaakt of fruit dat echt lekker naar fruit smaakt!
Bijna naar huis!
Nu we in de avonden geen trainingen meer hebben, is er eindelijk tijd om af en toe wat dingen voor ons zelf te doen! Zo zijn we af en toe al eens een middag naar het strand geweest, aangezien het nog steeds elke dag 20 (!) graden is, en afgelopen weekend zijn we naar de Jacksonville Agriculture Fair geweest! Daarnaast heb je ook meer momenten dat je even niets aan het doen bent en dan denk ik toch wel wat vaker aan thuis en aan alles en iedereen die ik mis. Gelukkig heb ik superlieve Franse ‘roommates’ die natuurlijk hetzelfde meemaken op dit moment dus hebben we veel aan elkaar. Bovendien is het altijd zo gezellig thuis dat ik me nooit alleen hoef te voelen. Daarnaast bestaat bijna elke zondag voor mij grotendeels uit facetimen met mijn ouders, zusje en vriendinnen. Dit geeft mij elke week weer zo veel positieve energie. Het het contact met thuis en mijn plezier hier overheerst de heimwee gelukkig.
Nu ben ik in New York om daar samen met een vriendin de stad te bekijken en daarna is het eindelijk zo ver: vier weken lang terug in Nederland! Hier kijk ik ontzettend naar uit, ik kan niet wachten om mijn vrienden en familie weer te zien, lekker overal Nederlands te kunnen te praten en gewoon gezond te kunnen eten! Dan is het 7 januari weer tijd om terug te gaan voor het volgende semester. Het tweede deel van het jaar staat vooral in het teken van fysiek fitter worden en het beachvolleyballen waar ik ook zeker naar uitkijk!
‘It’s a dream come true’.
