We vroegen de verdediger naar zijn tijd bij Lincoln Memorial University en hoe het leven in The States hem was bevallen.
Leven in Amerika
Hoe bevalt het leven in Amerika vergeleken met dat in Nederland?
Amerika en Nederland zijn eigenlijk in geen enkel opzicht met elkaar te vergelijken. Alles is daar zo uitgestrekt en alles ligt ver uit elkaar. Zeker in Tennessee en Kentucky zijn hele uitgestrekte verlaten vlaktes. Mijn universiteit zat op 45 minuten rijden van de dichtstbijzijnde stad Knoxville. Het dorpje waar de universiteit is gevestigd, heeft heel weinig inwoners en er is ook eigenlijk niets te doen. Dat is dus ook heel anders dan ik gewend was hier in Nederland, waar ik midden in Rotterdam woon. Dat is echt even omschakelen. Ook de mensen zijn anders en eigenlijk is alles precies zoals in films, met een cafetaria waar de voetballers bij de voetballers zitten en de cheerleaders bij de cheerleaders. Dit gebeurt automatisch, omdat dat de mensen zijn die je het best kent en deze dagelijks op het trainingsveld ziet. Dit is ook een groot verschil met hoe het er in Nederland aan toe gaat. Op een Amerikaanse universiteit train je elke dag, je gaat met elkaar naar school en je woont met elkaar. In Nederland is alles verspreid; school, voetbal, werk en woonsituatie zijn dan van elkaar gescheiden. Dat is ook best even wennen allemaal.
Hoe bevalt de Lincoln Memorial University?
De Universiteit ligt in een soort vallei, op 45 minuten rijden van Knoxville. De gebouwen van de campus zijn heel erg mooi en verder is alles heel Amerikaans. De basketbal arena staat in het centrum van de campus en daar zijn ook alle kleedkamers, de behandelruimte voor fysiotherapie en de sportschool voor de athletes. Naast deze arena ligt het hoofdveld voor voetbal, waar wij onze wedstrijden spelen. Het trainingsveld ligt aan de buitenkant van de campus, daar gaat iedereen dan ook met de auto naartoe. LMU is een vrij kleine universiteit, waarbij ik ook nog de rare situatie had dat mijn master op een andere locatie was, namelijk in Knoxville. Ik heb dus heel veel online gedaan en kende vrij weinig andere mensen dan de mensen uit mijn team en een aantal andere athletes. Doordat iedereen bij elkaar woont en er ook maar één plek was waar iedereen een biertje gaat drinken is, maak je heel snel nieuwe vrienden.
Wat doe je zoal in je vrije tijd als je niet aan het voetballen bent?
Naast studie en sportschool doe je als student-athelete eigenlijk niet zo veel als je niet aan het voetballen bent. Zeker tijdens de competitiefase neemt voetbal ontzettend veel tijd in beslag. Zo trainden wij elke dag tussen half 4 en 6, waarbij ik van tevoren en na training vaak nog langs de fysiotherapeut ging. Al met al ben je dan bezig van 2 uur ‘s middags tot ongeveer 7 uur. Na het eten ging ik dan meestal met mijn huisgenoot nog even de sportschool in en dan was de dag alweer voorbij. Eigenlijk ben je dus alleen maar met sport bezig. Na de competitie krijg je wel weer meer vrije tijd, maar ook dan is er niet heel veel te doen.
Wat is je mooiste herinnering sinds je vertrek naar Amerika buiten voetbal?
Eigenlijk heb ik heel veel mooie herinneringen buiten voetbal, maar de twee mooiste zijn mijn verjaardag en het bezoek van mijn ouders. Mijn verjaardag, waarbij het hele team een taart had gekocht en iedereen in mijn appartement kwam om het te vieren. Dit was op een zaterdagavond en daarna zijn we met het hele team naar die ene kroeg gegaan om dit te vieren. We hadden die dag ook gewonnen en waren de volgende dag vrij, dus dit was een mooie manier om dit dubbel te vieren. Het bezoek van mijn ouders was voor mij ook heel speciaal. Zij hebben een rondreis gemaakt in het gebied rondom mijn universiteit en zijn bij twee wedstrijden komen kijken. Het is erg bijzonder dat zij dan kunnen zien waar jij woont, voetbalt en leeft, zo aan de andere kant van de wereld.
Voetballen in Amerika
Wat zijn de grootste verschillen tussen voetballen bij Lincoln Memorial University en clubs als VV SHO?
De professionaliteit rondom het voetbal. Bij SHO was alles heel erg goed geregeld, zoals kleding en schoenen. Bij LMU waren alle andere randzaken echter nog veel beter geregeld. De velden worden altijd gesproeid en iedereen heeft een eigen locker in de kleedkamer. Daarnaast is de staf ook heel uitgebreid. Zo hebben wij een strenght- and conditioning coach, die eigenlijk een soort personal trainer voor het team is. Ook hebben we een eigen fysiotherapeut, die elke dag beschikbaar is.
Hoe vind je het om met studenten met verschillende nationaliteiten in het team te zitten?
Geweldig. Het is een hele ervaring. Gelukkig is de taal van voetbal overal hetzelfde. Dit is ook mooi om te zien, want je kunt met iedereen uit je team een gesprek hebben zonder dat je ze kent. Uiteindelijk heb ik nu vrienden over de hele wereld verspreid.
Qua voetbalopvatting zijn er wel veel verschillen. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat wij in Nederland toch op een bepaalde manier worden opgeleid met in principe 4-3-3 en veel tactiek. In Amerika en ook in bijvoorbeeld Brazilië is dat helemaal niet belangrijk. Mijn coach was, in tegenstelling tot veel Amerikaanse coaches, erg geïnteresseerd in tactiek en hier trainden we dan ook heel veel op. Andere coaches focussen met name op het spelen van de lange bal en het fysieke en conditionele gedeelte van voetbal. In mijn team zaten vrij veel Brazilianen en die hechten ook niet zo veel waarde aan tactiek en organisatie. Dat is soms best lastig.
De overstap van Nederland naar Amerika
Leek het je moeilijk om Nederland achter te laten en als je er zo op terugkijkt, was het daadwerkelijk zo moeilijk of makkelijk als verwacht?
In principe leek het me niet moeilijk om Nederland achter me te laten, maar hoe dichterbij het avontuur kwam, hoe moeilijker het leek te worden. Dit heeft ook met spanning te maken voor wat er gaat komen. Dat weet je namelijk helemaal niet, aangezien je daar niemand kent. Achteraf is dit me heel erg meegevallen en voelde ik me vanaf het eerste moment thuis. Je zit daar met mensen die allemaal dezelfde stap hebben gemaakt als jij; ook je teamgenoten hebben hun eigen land en familie achtergelaten voor een avontuur op een Amerikaanse universiteit. En al je teamgenoten zijn gek op voetbal, waardoor je altijd gelijk een band en gespreksonderwerp hebt.
Wat mis je het meeste aan Nederland?
Ik miste vooral de ‘andere’ dingen uit je sociale leven. Op een Amerikaanse universiteit zijn je teamgenoten ook je vrienden en je klasgenoten. In Nederland zijn dit allemaal gescheiden dingen, waarbij je naast studie en sport vaak ook nog werk hebt en natuurlijk ook andere vrienden hebt. Die afwisseling tussen dingen miste ik wel een beetje, al ben je tijdens het seizoen alleen maar bezig met voetbal en heb je niet eens tijd voor andere dingen.
Heb je een advies voor studenten die het overwegen om naar Amerika te gaan als student-athlete?
Doen! Niet twijfelen, want het is een geweldige ervaring die je je de rest van je leven zult blijven herinneren. Niet alleen de vrienden die je maakt tijdens je verblijf, maar ook voor je algemene ontwikkeling is het echt heel goed. Bij mij is het een heel lang proces geweest om uiteindelijk te worden toegelaten op een school, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Je leert zo ontzettend veel en kijkt ook op een andere manier tegen dingen aan.
Vond jij het leuk om dit interview te lezen? Houd dan onze instagram in de gaten voor updates en andere leuke artikelen! @kingstalentnl
