Rob Lemmens is intussen klaar met zijn studie in Amerika aan University of the Incarnate Word en wij vroegen Rob om zijn ervaringen te delen. Hieronder is een aantal vragen gesteld over zijn tijd en wat hij heeft meegemaakt… Dit wil je niet missen!
Je twee jaren bij University of The Incarnate Word zitten er helaas op… Een hoop mooie dingen heb je meegemaakt, zoals je master behalen en op gave plekken voetballen.
Hoe ben je terecht gekomen bij UIW?
Ik had het jaar ervoor een aanbod afgeslagen die ik had verkregen door KingsTalent om te gaan voetballen in Philadelphia bij een D1 school. Ik had dit afgeslagen, omdat ik mijn Bachelors kon afmaken in dat jaar en daarbij een half jaar een minor kon doen in Hong Kong. Terwijl ik in Hong Kong was, kreeg ik het belletje van de assistent-coach van UIW uit Texas (ook via KingsTalent). Die kwam met een aanbod voor een volledig betaalde studie, voetballen bij een D1 school, elke dag gratis eten en het hele land door vliegen voor wedstrijden. Dit was voor mij genoeg om volmondig ja te zeggen.
Kan je ons meenemen in je eerste jaar bij UIW? Denk aan hoe je ontvangen werd, hoe de eerste indruk was van de campus/mensen/faciliteiten/mentaliteit/sportbeleving.
Ik werd super ontvangen bij UIW. De coach had volste vertrouwen in mij en de international office was erg behulpzaam. Het eerste jaar was heel bijzonder. Voor mij was het bizar om naar andere steden te vliegen, in hotels te verblijven en alles verzorgd te krijgen, alleen maar om te gaan voetballen. Dat was voor mij het vetste om mee te maken. De campus was super mooi, vooral voor Nederlandse begrippen. In de VS merkte ik dat dat redelijk normaal is. Er waren nog veel mooiere en indrukwekkendere campussen waar we op hebben gespeeld.
De mentaliteit was heel erg gefocust op conditie en wilskracht, minder op tactiek. Onze assistent coach was (interim) headcoach geworden vlak voor het begin van het seizoen. Hij was vooral gefocust op het motiveren van spelers en minder op het tactisch en technisch gebied.
Was er enig verschil tussen jaar 1 en 2, qua voetbal en studie?
Het eerste jaar begon echt als een droom. Ik werd ik door de coach ontvangen als held en degene die het team naar de nationals zou brengen. Maar het was niet helemaal de “dream story”. Vlak voordat ik naar de VS vertrok kreeg ik last van een lies/buikspierblessure en die blessure kwam steeds een beetje terug. Daardoor heb ik een paar weken niet gespeeld, wat in de NCAA meteen de helft van het seizoen kan zijn. De coach nam me mee met vrijwel elke trip en toonde veel vertrouwen in het begin, maar het ging slecht met het team (en met mij) en toen we veel wedstrijden verloren leek het er sterk op dat de coach de schuld daarvan bij mij legde.
Hierdoor had de coach een wrok richting mij gekregen en hij zei dat ik onbetrouwbaar was. Het tweede seizoen kon ik bijna niks goeds voor hem doen. Dit was de keerzijde van dit ongelofelijk vette avontuur. Ik was superfit en scoorde in de eerste wedstrijden, maar het was nooit goed genoeg. Het tweede seizoen heb ik volgens mij net zoveel gespeeld als het eerste, terwijl ik juist fysiek vele malen fitter was. Elke coach ter wereld heeft zijn favorieten en minst-favorieten. In dit team heb ik aan beide kanten gestaan, maar deze coaches creëerden een sfeer waarbij sommigen niks goed konden doen en anderen niks fout en die sfeer brak het team heel erg op. In hun verdediging, ze stonden onder veel druk en wisten dat ze zouden worden ontslagen als ze geen resultaten halen en dat is ook precies gebeurd.
Als je iets zou willen veranderen/wat je anders zou doen in je twee jaren, wat zou dat dan zijn?
Ik zou me beter willen hebben voorbereid. Ik denk dat als ik gewoon goed fit was vanaf het begin dat het hele voetbalgedeelte van het avontuur een andere smaak had gekregen.
Noem één ding wat je altijd zal bijblijven van je USA avontuur?
Het campusleven. Ik woonde in een appartement met twee teamgenoten, maar we woonden praktisch op de campus. Er waren een paar mooie dingen daaraan.
Ten eerste, je kent veel mensen op de campus en zie je je teamgenoten overal lopen en dat is al heel vet. In Nederland ken je toch weinig mensen buiten je klas op de universiteit, je gaat naar de uni om te studeren, maar in de VS leven de meeste mensen op de uni.
=
Ten tweede was alles super dichtbij. Ik had een fiets (je kon het ook lopen maar ik blijf een Nederlander) en ik fietste 5 minuten naar training en de klaslokalen, werk, eten en gym zitten allemaal 2 minuten van elkaar af. Dat in vergelijking tot Nederland al helemaal waar ik de trein naar Amsterdam nam om te studeren en vandaar 20 minuten fietsen naar werk en dan de trein terug naar Utrecht om te wonen. En dan moest ik nog 20 minuten fietsen naar training in Utrecht en de gym was ook weer helemaal ergens anders.
Ten derde, ben je ook wel een beetje het mannetje op de campus als sporter en al helemaal als Europeaanse sporter. Dat is wel echt lachen om mee te maken.
Wat is je persoonlijk hoogtepunt?
Dat moet de eerste trip zijn geweest, naar California. Om te vliegen met je team en in luxe hotels te verblijven en alles voor je te hebben geregeld geeft de eerste keer dat je het meemaakt een heel erg vet gevoel.
Wie of wat ga je het meest missen? En wat het minst?
De mensen. Mijn teamgenoten en andere vrienden die ik daar heb gemaakt. Mensen in Texas zijn heel erg open en makkelijk om mee te praten, zolang je niet over de gevaren van legale geweren praat ;).
Als ik deze zomer voorgoed naar NL kom zal ik ook zeker mijn vriendin missen.
Ik zal de coaches en de sfeer tijdens training in het tweede jaar niet missen. Ik had het tweede jaar het gevoel dat ik continu op mijn tenen moest staan om niks verkeerd te doen in hun ogen. Ik ben ook voor dat gedeelte dankbaar, want ik heb er veel van geleerd, maar ik zal dat gevoel zeker niet missen.
Toekomstplannen?
Ik zit momenteel nog in de VS. Ik ben aan het praten met twee bedrijven om te gaan werken in Austin voor mijn OPT. OPT is een jaar na je studie waarin je op je studentenvisum kan werken in de VS. Daarnaast heb ik wel heel erg zin om terug te gaan naar Nederland. Dus als het niet lukt om een vette baan te landen hier, ga ik lekker terug naar NL. Ik heb in Nederland een paar plekken waar ik aan de bak kan en misschien start ik wel een tweede masters.
Beschrijf je avontuur in 3 woorden om het af te sluiten 😉
Supervette Superluxe Rollercoaster
Enorm bedankt voor je tijd, Rob! Wij wensen je nog zeer veel succes in de toekomst en wie weet tot snel!
