De tweede blog van Steven Moerkens, nadat hij ons eerder meenam in zijn eerste maanden kijkt hij nu terug op het inmiddels afgelopen seizoen. Een intensief seizoen dat spannend was tot de laatste seconde.
Het is tijd voor deel 2 van mijn blog, hopelijk hebben jullie hiernaar uitgekeken. Inmiddels zit het seizoen er al op en ook heb ik al een aantal zware schoolweken achter de rug. Kortom, veel leesplezier!
Seizoen
Zoals ik al eerder heb uitgelegd, is het seizoen hier in Amerika erg kort, maar dat maakt het niet minder intens. Na pre-season begon het normale seizoen, waarbij we zijn gestart met het spelen van 9 oefenwedstrijden in 5 weken tijd. Helaas heb ik een groot deel van deze wedstrijden moeten missen door een terugkerende liesblessure opgelopen in Nederland. Het team startte goed met 4 overwinningen en een gelijkspel in de eerste 6 wedstrijden. In de volgende 3 wedstrijden hebben we echter geen enkel punt gepakt, ondanks het goede spel. Doordat we veel technisch begaafde spelers hebben, proberen we verzorgd voetbal te spelen. Helaas spelen veel van de tegenstanders fysiek voetbal, waar wij moeite mee hebben. Dit in combinatie met een aantal blessures bij belangrijke spelers zorgde voor een reeks tegenvallende resultaten.
Na deze 9 oefenwedstrijden begon het reguliere seizoen, ofwel Conference Season. UIW Men’s Soccer speelt in de Western Athletic Conference (WAC), waardoor er een aantal mooie business trips op het programma stonden. Het reguliere seizoen is vrij pittig met 10 wedstrijden in 5 weken tijd (speeldagen op vrijdagavond en zondagmiddag).
De tegenstander in de eerste wedstrijd was de nummer 18 van Amerika, Air Force. Ondanks dat we een van de betere wedstrijden van het seizoen speelden, verloren we met 2-1 na Over Time. Over Time is simpelweg een verlenging van twee keer 10 minuten, waarbij de Golden Goal regel (de wedstrijd is direct afgelopen na een goal in de verlenging) geldt. Na opnieuw een kleine verlies partij (1-0), stond de week erna eerste thuiswedstrijd op het programma. Het was een spannende wedstrijd tegen Utah Valley die we wonnen na een goal in de laatste 10 seconden (KingsTalent Vlog: zie ontlading na 7:00)!! Helaas verdween dit goede gevoel na een kansloze wedstrijd (0-2) tegen #23 van het land Seattle, het beste team waar we tegen gespeeld hebben.
Een nieuwe week begon met de mooiste trip in het vooruitzicht, namelijk een bezoek aan Grand Canyon University in Phoenix, Arizona en een uitwedstrijd in Las Vegas bij University of Nevada Las Vegas. Het zou een lastig weekend worden aangezien GCU thuis erg sterk is en UNLV een team is dat de Conference 2 keer gewonnen heeft in de laatste 3 seizoenen. Deze trip was mijn eerste trip met het vliegtuig. Op donderdagochtend 04:30u vertrokken we vanuit de universiteit richting het vliegveld voor een 2 uur lange vlucht richting Phoenix. Het hotel lag er schitterend bij (zie foto’s). Na een rustige training om 12:00u wordt er vooral veel gerust om zo fit mogelijk te zijn voor de wedstrijd op de dag erna. Op vrijdag om 16:00u startte de wedstrijd in een van de mooiste college soccer stadions van Amerika (zie foto’s). Misschien waren we onder de indruk van de supporters (waaronder een vriend van me, Bart Gelsing) of snel moe door de temperatuur (+30 graden), maar we verloren vrij kansloos door 2 snelle goals van GCU.
De focus moest snel worden verlegd naar de volgende wedstrijd aangezien we de dag erna doorvlogen naar Las Vegas. Helaas hebben we niet veel van de stad kunnen zien, omdat de focus echt op het voetballen ligt. Op zondagmiddag stond de wedstrijd tegen UNLV op het programma. Wij speelden zeker niet onaardig, maar ons probleem ligt bij het creëren van kansen en het scoren van doelpunten en als je de doelpunten zelf niet maakt, vallen ze aan de andere kant: 1-0. Ikzelf miste de grootste kans op de 1-1 – en dus de kans om te verlengen – waardoor we mede de wedstrijd verloren.
Resultaat na 6 wedstrijden: 1 gewonnen, 5 verloren. Nog 4 wedstrijden om ons te plaatsen voor het Conference Tournament in Las Vegas (8 – 12 november). Dit toernooi is een knock-out fase waarbij de winnaar doorgaat naar de National Playoffs om uit te maken wie het beste team van Amerika is. Er stond ons een aantal zware weken te wachten, omdat we eigenlijk alle 4 de wedstrijden moesten winnen om alles in eigen hand te hebben. Dit ging al mis in de eerste wedstrijd tegen San Jose State. Wij waren de bovenliggende partij, gaven weinig weg, maar zoals wel vaker ons probleem, we scoorden zelf niet. Door twee persoonlijke fouten verlies je de wedstrijd met 2-0. Gelukkig vielen andere resultaten in ons voordeel uit waardoor we niet kansloos waren om ons te plaatsen. De tweede wedstrijd dit weekend wonnen we na een spannende wedstrijd in Over Time, 1-0. En dus stonden ons nog twee wedstrijden te wachten met op papier mindere tegenstanders.
De twee wedstrijden waren verspreid over 2 weken, wat dus meer rust en een betere voorbereiding betekende. Eerst speelden we uit in Houston op een zondagavond. Na een eerste helft waarin we veel beter waren en ook op een 2-0 kwamen, zakten we steeds verder weg in de tweede helft. Dit resulteerde uiteindelijk in een doelpunt voor HBU. In de laatste 10 minuten was het pompen of verzuipen, maar uiteindelijk trokken we de wedstrijd over de streep met 2-1. Nog een wedstrijd te gaan. We moesten zelf winnen en waren afhankelijk van twee andere teams, die beiden punten moesten laten liggen. Zij speelden echter tegen #18 Air Force en #23 Seattle, wat voordelig was voor ons.
Tegenstander in de laatste wedstrijd was UT Rio Grande Valley. De winnaar van deze wedstrijd zou zich plaatsen voor het Conference Tournament. Wij waren echter in het voordeel doordat we thuis speelden en een win streak van 2 wedstrijden hadden. Ook was het Senior-night, dit is een avond waarbij de Seniors (laatstejaars studenten) hun laatste wedstrijd voor eigen publiek spelen. De meest beladen wedstrijd van het seizoen begon goed, wij waren sterker en iedereen in het team had het gevoel dat we zouden winnen. Totdat UTRGV de 0-1 scoorde en wij een mentale klap kregen. Hierna was het vooral pompen of verzuipen en dit leidde uiteindelijk tot een heerlijke goal: 1-1 met nog 10 minuten op de klok. Zoals zo typerend voor ons seizoen missen we daarna 2 grote kansen en valt in de laatste minuut een goal aan de andere kant. Grote teleurstelling, ook omdat het wederom niet nodig was. Het seizoen zit er dus op zonder een trip naar Vegas voor het Conference Tournament.
College
Buiten al het voetballen heb ik ook nog school, wat gelukkig niet veel voor stelt. Zoals uitgelegd in mijn vorige blog, bestaat mijn semester uit twee mini-semesters van ieder 8 weken. De eerste 8 weken had ik maar een vak, namelijk Human Resource Management. Dit was echt een lachertje. Elke dinsdag hadden we college van 18:00 tot 22:00, wat vrij lang is. De lessen bestonden uit een soort introductie uurtje, waarbij we of HRM-gerelateerde kruiswoordpuzzels of andere spelletjes deden. Daarna was het tijd voor presentaties in groepen van twee. Elke groep moest in deze 8 weken twee keer presenteren, maar ook dit stelde niet veel voor. Het eindtentamen bestond uit 40 vragen. Het mooie was dat we deze op een laptop met de Powerpoint erbij (met alle stof) mochten maken.
Sinds 2 weken zit ik in het 2e mini-semester. Deze vakken, International Marketing en International Economics, zijn van een hoger niveau. Voor beide vakken heb ik dezelfde professor, een Mexicaan met diploma’s van Harvard en MIT en veel ervaring in de bankensector. De colleges zijn gelukkig een stuk interessanter.
Het grote verschil qua colleges zit in de grote van de klassen. In Rotterdam was ik gewend aan grote collegezalen met 300 man of meer. Hier in San Antonio hebben de klassen een grootte van zo’n 20 man. In de Marketing en Economics klassen heb ik zelfs maar een klas van 6 man. Er is dus veel meer interactie. Ook wordt er hier meer getest aan de hand van presentaties in plaats van tentamens, waardoor je dus meer in praktijk kan brengen. Al met al is het niveau hier wel lager dan dat ik van het Erasmus gewend was.
Vrije tijd
Nog steeds heb ik niet heel veel gezien van San Antonio aangezien we elke dag bezig zijn geweest met voetbal. Mijn gemiddelde dag bestaat uit trainen, rusten, naar de gym, rusten, eten en chillen met vrienden. Ondanks dat het nog steeds een graad of 25 is overdag, ben ik niet veel meer aan het zwembad te vinden. Het uitgaansleven is ook een stuk leuker geworden sinds ik hier 21 ben geworden en dus legaal mag drinken. Omdat we in het weekend wedstrijden hebben, gaan we vaak doordeweeks uit. Enige nadeel is dat we de volgende ochtend om 8 uur ’s ochtends weer op het trainingsveld moeten staan.
Volgende week krijg ik ook mijn eerste bezoek hier in Amerika, namelijk mijn vader. Gelijk een goed moment om meer van San Antonio te zien. Wat we allemaal zullen doen weten we nog niet, er staat in ieder geval een wedstrijd van de San Antonio Spurs op het programma!
Verder zal ik een maand later (van 18 december tot 10 januari) terug naar Nederland komen om de Kerst te vieren, iets waar ik erg naar uit kijk! Ook heb ik al een aantal reizen op de planning staan. Zo zullen we met een aantal teamgenoten naar Cancun, Mexico gaan voor Springbreak en ook ben ik van plan om in de zomer een roadtrip door de Westcoast van Amerika te doen. Daarnaast zou ik graag nog een aantal steden, zoals New York en Chicago willen bezoeken.
Bedankt weer voor het lezen en tot de volgende!
