Na twee seizoenen bij de Carson-Newman Eagles zit het Amerikaans avontuur er voor verdediger Daan Smit en doelman Twan Verweij! De 2 mannen hebben een ongekend mooie tijd gehad bij de Eagles uit Tennessee en blikken nu samen terug op hun laatste seizoen. Lees het nu in het duo-interview met beide heren..
Twan & Daan! Het seizoen zit er voor jullie helaas al op en aangezien jullie seniors zijn is het voetbalavontuur nu afgelopen in Amerika… Hoe hebben jullie deze laatste weken beleeft?
Daan: Ik vind het altijd erg mooi om te zien hoe de Amerikanen hun seniors eren in hun laatste wedstrijd. Alles seniors werden 1 voor 1 het veld op geroepen en moesten vervolgens onder begeleiding van hun familie/vrienden door een erehaag om vervolgens een geschenk van de trainer in ontvangst te mogen nemen. Ik heb zelf door blessureleed helaas niet kunnen spelen in mijn laatste thuiswedstrijd voor Carson-Newman.
Twan: Het is ontzettend jammer dat het seizoen er nu al op zit, want we hadden er heel graag meer uit willen halen. De laatste weken was het resultaat te wisselvallend, en ik ben ervan overtuigd dat we verder hadden kunnen komen.
Om de nationals te bereiken moesten we minimaal de finale van het competitietoernooi halen, zodat we regionaal wat plaatsen zouden stijgen op de ranking. De kwartfinale speelden we tegen de mede kampioen van de reguliere competitie Queens en dus moesten we gelijk vol aan de bak. We speelden echter een van de beste wedstrijden het seizoen en zo wisten we met 2-1 te winnen. De ontlading na de wedstrijd was geweldig!
De halve finale speelden we op neutraal terrein tegen onze rivaal Tusculum en helaas ontbrak hier het vuur wat tegen Queens wel aanwezig was (2-0 verlies). De teleurstelling na deze wedstrijd was enorm, maar al snel begin je alles te relativeren en besef je dat het al met al nog steeds een geweldig avontuur was. Iedereen bedankte elkaar voor de goeie tijd die we samen hebben gehad en dit was eigenlijk ook wel een heel mooi moment.
De komende weken zullen wij niet meer trainen en zal de focus liggen op school, fitness en leuke dingen doen. Het moet maar!
Hoe hebben jullie je tweede seizoen ervaren bij Carson-Newman, neem ons eens kort mee in het afgelopen seizoen…
Daan: We begonnen het seizoen sterk met een aantal goede overwinningen op sterke tegenstanders. Ongeveer halverwege de competitie begonnen we wat stroever te draaien en verspeelden we dure punten tegen mindere tegenstanders. Ondanks een wisselvallig seizoen hebben we nog steeds uitzicht op het spelen van de Nationals. Hiervoor zullen we waarschijnlijk het Conference tournament moeten winnen. De kwartfinale hiervan hebben we al gewonnen dus nog 2 wedstrijden te gaan! Voor mij persoonlijk is het een vrij teleurstellend seizoen omdat ik ongeveer halverwege het seizoen geblesseerd ben geraakt en daardoor veel heb gemist en waarschijnlijk ook de play-offs aan mij voorbij zal moeten laten gaan. Geblesseerd zijn is vervelend, maar helemaal in het NCAA-systeem waar je twee wedstrijden in de week speelt en het seizoen in november eindigt. Het seizoen vliegt voorbij.
Twan: Zoals ik al zei was het een wisselvallend seizoen. We begonnen erg sterk met 6 overwinningen, maar in de wedstrijden daarna werden te veel punten verspeeld. Heel jammer, aangezien ik het gevoel had dat wij veel meer punten hadden kunnen (en moeten) pakken. Vooral tegen betere teams deden we het eigenlijk vrij aardig, maar tegen de mindere tegenstanders zat het te vaak tegen. In deze wedstrijden waren wij dus niet constant genoeg.
Desalniettemin hebben we mooie momenten met elkaar beleefd en was het een zeer waardevol seizoen. Ik zal er volgend jaar niet meer bij zijn, maar ik ben overtuigd dat Carson-Newman met dit team een goede prestatie kan neerzetten. Hopelijk zit er dan wél een prijs in.
Hoe kijken jullie terug op jullie 2 jaar als student-athlete bij Carson-Newman, wat is je het meest bij gebleven en wat neem je mee terug naar Nederland?
Daan: Sportief gezien was het niet helemaal waar ik op gehoopt had. In mijn eerste jaar haalden we de Nationals niet en in het huidige jaar ben ik vooral geblesseerd geweest. Desalniettemin heb ik geen moment spijt van mijn beslissing om naar de VS te komen. Wat mij het meeste zal bijblijven zijn de nieuwe mensen die ik hier heb ontmoet. Doordat je elke dag met elkaar traint word je een enorm hechte groep en ik zal veel jongens ook nog na mijn afstuderen blijven opzoeken. Wat me verder zal bijblijven zijn de enorme verschillen tussen de VS en Nederland in bijvoorbeeld de benadering van sport en school.
Twan: De afgelopen twee jaar waren de meest bijzondere jaren van mijn leven en ik had dit nooit willen missen. Je ontwikkelt jezelf natuurlijk als speler door veel te trainen en te spelen, maar ook als mens merk ik dat ik gegroeid ben. Je moet ineens zelfstandig zijn en hebt veel verantwoordelijkheden: voor jezelf, je teamgenoten en je coaches. Je gaat anders tegen dingen aankijken en leert veel van elkaar.
Sportief gezien heb ik denk ik goed gepresteerd, maar had er zeker meer ingezeten, zowel individueel als collectief. Door elke dag te trainen en veel te spelen, merkte ik dat ik enorme stappen heb gemaakt en ben ik een stabielere keeper geworden. Het is alleen jammer dat ik beide jaren heb moeten spelen met een blessure aan mijn knieën.
Wat mij het meest is bijgebleven is de manier hoe sport hier wordt beleefd en wat er allemaal aan wordt gedaan om beter te presteren. De faciliteiten op onze school zijn te vergelijken met die van menig profclub en de medische en technische begeleiding is zeer goed. Van bijna elke wedstrijd wordt een samenvatting gemaakt en ook worden er veel interviews gehouden om alle supporters up-to-date te houden. Je voelt je daardoor ook echt soms wel een beetje een professional.
Als je één ding mocht kiezen wat je het mooiste moment van je tijd in de VS vond… Wat zou dat dan zijn?
Daan: Zoals ik al zei waren er op sportief gebied weinig hoogtepunten tot nu toe. Dus daarom zou ik willen kiezen voor de reizen die ik tot nu heb gemaakt naar Florida. Florida is echt een compleet andere wereld dan Tennessee.
Twan: De winst tegen Queens in de kwartfinale en bepaalde reddingen waren geweldige momenten voor mij als sportman. Voor dat soort dingen ben ik ten slotte keeper worden!
Echter heeft dit avontuur mij als mens nog veel meer gebracht dan ik had verwacht. Je leert ontzettend veel over andere culturen en dit verbreedt je horizon enorm. De vriendschappen die je maakt zijn voor de rest van je leven en ik weet daarom nu al dat ik sommige teamgenoten zeker een keer ga bezoeken. Of het nou in Japan, Zuid-Afrika, of Amerika is. Dit is voor mij heel waardevol.
En nu? Hoe gaat jullie toekomst eruit zien, jullie keren straks terug naar Nederland… Hebben jullie al iets in gedachte wat jullie gaan doen na je Amerikaanse avontuur?
Daan: Ik heb er over nagedacht om nog iets van een internship of iets dergelijks te doen in de VS. Echter, blijkt het dan moeilijk te zijn om ook ergens te kunnen voetballen. Daarom heb ik ervoor gekozen om definitief terug te gaan naar Nederland en waarschijnlijk weer een nieuwe studie te beginnen.
Twan: In december is de uitreiking van mijn MBA en direct daarna vlieg ik weer terug naar Nederland. Voorlopig zal ik met mijn knie rustig aan moeten doen, dus wat voetbal betreft zie ik dat in de loop van volgend kalenderjaar wel. Qua werk wil ik graag de richting in van mijn Bachelorsdiploma Bouwkunde, en ik ben daarom nu al op zoek naar eventuele mogelijkheden voor komende januari. Mijn vriendin is momenteel al aan het werk, dus het zou mooi zijn als we een appartementje kunnen vinden. Ik sluit echter niet uit dat we misschien nog een periode naar het buitenland vertrekken, aangezien dit avontuur mij heeft laten zien dat de wereld nog heel veel te bieden heeft!
Ben je benieuwd naar meer dagelijkse avonturen van onze talenten? Volg ons dan op Instagram!
