Inmiddels zit het seizoen er op voor Karlijn Roijakkers en de Pacific Tigers. In augustus 2017 was het zo ver, ze stapte op het vliegtuig naar California. Ze wist zich al snel in de basis te knokken en werd een belangrijke pion in de achterhoede van de Tigers. Uiteindelijk wist het team kampioen te worden in een Conference met onder andere Stanford als tegenstander. Toch werden de Nationals op een haar na gemist. We praten even bij over het afgelopen seizoen en over wat komen gaat voor Karlijn.
Hey Karlijn, hoe bevalt het in de States?
Het bevalt me hier echt super!
Matchen je verwachtingen aan het echte leven in de VS?
Ja en nee. Ik had van tevoren natuurlijk mijn verwachtingen. Die zijn allemaal uitgekomen, maar eigenlijk bevalt alles me nog beter dan ik van tevoren had kunnen wensen!
Wat vind je van het niveau van het team?
Met name individueel is het niveau van mijn team erg hoog. We hebben heel veel speelsters die op het internationale topniveau hebben gespeeld (onder andere uit Zuid-Afrika, België en Spanje), die toch zeker wel het niveau hebben van de Nederlandse overgangsklasse. Ik leer hierdoor individueel heel erg veel en het is elke training weer een uitdaging om met zo veel goede speelsters op het veld te staan. Tactisch is het vooral heel erg anders. Speelsters hier spelen niet op de ‘Nederlandse manier’ (rustig achterin rondspelen en vooral weinig risico nemen als het niet nodig is). We rennen veel en spelen heel aanvallend. Ik kan gelukkig wel mijn Nederlandse invloeden in het spel brengen, wat de coach eigenlijk alleen maar heel graag wil.
Hoe waren jouw persoonlijke prestaties dit seizoen?
Goed! Ik heb natuurlijk wel een tijdje moeten wennen aan de speelstijl van mijn team en die van mijn teamgenoten individueel, maar elke training ging het weer een stukje beter. Tijdens de wedstrijden was ik een basisspeler en heb ik enorm veel minuten gemaakt. De coach is gelukkig ook alleen maar heel positief over mijn spel geweest! Langzaamaan ben ik steeds meer gaan groeien in het team, ik hoop daar volgend jaar nog een schepje bovenop te doen en de kar te gaan trekken!
En hoe waren de prestaties van het team?
Op zich heel erg goed. Volgens een bepaalde ranking hadden wij het zwaarste programma van de hele VS. We hebben tegen heel erg veel teams uit de top 10 van het land gespeeld. Dat resulteerde soms in een nederlaag, maar we konden heel erg goed mee en zijn nooit echt weggespeeld. Door de sterke tegenstanders zijn we als team alleen maar sterker geworden, en hebben we natuurlijk een hoop gave wedstrijden gehad.
Op 22 oktober werden jullie kampioen in de America East West Division, hoe is dit beleeft?
We waren afhankelijk van andere uitslagen, daarom wisten we na onze wedstrijd niet meteen dat we hadden gewonnen. Geen groot feest dus, mede ook omdat we eigenlijk gewoon van onszelf verwachtten dat we moesten winnen. Ik denk dat we ergens in ons hoofd eigenlijk al bij het Conference Tournament waren, want dat is eigenlijk alles wat telt. Maar nog steeds wordt er hier veel waarde aan gehecht, we krijgen zo binnenkort onze ‘Championship Ring’ en nog een soort huldiging tijdens een basketbalwedstrijd.
Door het kampioenschap wisten jullie je ook te plaatsen voor het Conference Tournament, hoe is dit verlopen?
We wisten van tevoren dat we een hele goede kans hadden om het Conference Tournament winnend af te sluiten. De verwachtingen waren dat het tussen ons en Stanford zou gaan. Helaas kwamen we Stanford al tegen in de halve finale in plaats van de finale. We speelden vooral de eerste helft enorm goed en stonden dan ook 2-0 voor, helaas kwamen ze terug tot 2-2 en verloren we uiteindelijk in de verlenging. Enorm zuur, omdat we wisten dat we met dit team echt ver konden komen. Aan de andere kant hebben we een enorm gaaf seizoen gehad met deze groep, waarin we tegen de beste teams van het land hebben mogen spelen waardoor we als team heel erg gegroeid zijn. Volgend jaar weer een kans!
Helaas missen jullie de Nationals waardoor het hockey seizoen er nu op zit, hoe zien de komende weken er voor je uit?
Helaas heeft de staff besloten dat er niet meer getraind wordt. De komende weken dus even geen hockey, dat begint pas weer als we in januari terugkomen voor Spring Season. Iedereen traint nu vooral voor zichzelf, in kleine groepjes gaan we regelmatig de gym in. Ik baal zelf dat we niet meer trainen, aan de andere kant hebben we door 3 trips naar de oostkust heel erg veel lessen gemist. Een mooie tijd dus om alles in te halen en ons voor te bereiden op de laatste tentamenweek die half december begint.
Je hebt met de Pacific Tigers heel de VS afgereisd voor wedstrijden, hoe was dit?
Enorm gaaf! We zijn in totaal 3 keer naar de oostkust gevlogen voor wedstrijden. Voor de eerste trip zijn we 6 dagen in Connecticut geweest, voor de tweede trip zijn we 6 dagen in Virginia geweest en voor onze laatste trip zijn we maar liefst 11 dagen weggeweest (eerst naar New York, vervolgens naar Massachusetts). Dat we dit kunnen doen is natuurlijk heel erg bijzonder. Tijdens de trips ben je zo intensief met elkaar bezig, waardoor het teamgevoel alleen maar sterker wordt. Hockey staat natuurlijk centraal, maar we hebben tussendoor ook leuke dingen gedaan (Met als hoogtepunt een bezoek aan de Niagara-watervallen in New York).
Heb je enig moment spijt gehad van je keuze?
Absoluut niet! Zoals ik tegen mijn coach heb gezegd: het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder ben gekomen!
Inmiddels volg je al bijna een half jaar een Master Health Exercise and Sport Science, hoe bevalt dit?
Het bevalt tot nu toe prima! Over het algemeen is het niveau van de lessen hier wat lager in vergelijking met mijn bacheloropleiding in Nederland. Het gaat me dan nu ook redelijk gemakkelijk af, maar ik volg wel extra vakken om eerder af te kunnen studeren. In tegenstelling tot opleidingen in Nederland ben je hier veel vrijer om vakken te kiezen die je leuk vindt. Ik kan dus onderwerpen die me niet interesseren laten schieten. De begeleiding voor student-athletes is enorm goed, zo heb ik een eigen adviseur die je overal bij kan helpen. Soms is het wat puzzelen met de lessen omdat we alles rondom de trainingen moeten plannen, maar tot nu toe heb ik eigenlijk weinig problemen gehad!
Hoe ziet het komende half jaar er voor je uit?
In Spring Season hebben we geen officiële competitie. We zullen wel gewoon elke dag trainen, en de trainingen zullen nog zwaarder zijn dan in het competitieseizoen. In Fall season zijn ze wat voorzichtiger, omdat we niet vermoeid kunnen zijn voor de wedstrijden. In Spring season is dit niet het geval, dus kunnen we elke dag volle bak trainen. We zullen de basis leggen voor het nieuwe competitieseizoen, eventueel komen er ook al weer nieuwe speelsters bij. We zullen 3 keer per week krachttraining doen om 7 uur in de ochtend, en daarnaast hebben we elke dag van 10.00-13.00 training. Ook is er nu wat meer ruimte om met een van de coaches individueel aan technieken te werken. Doordat we niet reizen voor wedstrijden hebben we wel wat meer tijd voor school en zullen we weinig missen, daarom zal ik nu weer een extra vak gaan volgen om zo wat sneller af te studeren.
Heb je nog tips voor talenten die overwegen naar Amerika te gaan?
Ik kan maar één ding zeggen: gewoon doen!
