Dit keer spreken we Margreet Penning, moeder van Sara Vijfhuizen. Sara is bezig aan haar tweede jaar als student-athlete in Amerika. We spreken haar moeder om te vragen hoe het met ze gaat, hoe ze het proces hebben ervaren en hoe de overstap naar een andere school is verlopen. Ze deelt haar ervaring door antwoord te geven op deze en andere vragen. Je leest het allemaal hieronder.
- Hoe kwam Sara op het idee om in Amerika te gaan sporten en studeren en wat was uw eerste gedachte toen u het hoorde?
Toen Sara als jonge meid voetbalde bij de KNVB selectie in het Gooi hoorden we dat Merel van Dongen net terug was uit Amerika waar zij met een studiebeurs voetbal en studie kon combineren. Dit leek Sara toen al geweldig. In 2015 maakten wij een rondreis door Amerika en zijn toen langs Stanford gereden om te kijken hoe een grote campus in Amerika eruitziet. Ze werd steeds enthousiaster. Later in dat jaar zou haar broer naar een voorlichting gaan over sporten en studeren in Amerika. Hij kon onverwachts niet en toen zijn Sara en ik samen gegaan. Daarna was alle twijfel weg. Ja, dit was wat zij wilde. Wij als ouders waren van het begin af aan helemaal enthousiast. Wat een kans om op heel jonge leeftijd zo’n avontuur te kunnen beleven. Dagelijks te kunnen voetballen en ook nog met een diploma thuis komen. Hoe mooi is dat!
- Inmiddels is Sara bezig aan haar tweede jaar in Amerika. Hoe was destijds om afscheid te nemen van haar en hoe verloopt het contact?
Sara ging midden in de zomer weg. Ik vond het best pittig om haar op die jonge leeftijd alleen naar Amerika te laten gaan. Ze had toen nog niet zoveel contact met haar coach en haar nieuwe team dus ze werd echt in het diepe gegooid. De eerste keer toen ze vertrok waren vrienden van haar naar het vliegveld gekomen om haar uit te zwaaien, dat maakte het afscheid feestelijk. Ik was ook wel blij/trots dat ze deze stap durfde te nemen. Als je kinderen krijgt weet je dat je ze ook weer moet loslaten en dit is dan een grote stap daarin. Sara had het al heel snel naar haar zin in Oklahoma. We hadden heel regelmatig contact via de app, met name via spraakberichten. Ze belde niet veel, dat vond ze de eerste maanden wel lastig. Wel keken we altijd al haar wedstrijden, die waren voor ons midden in de nacht. Daarna bespraken we de wedstrijden uitgebreid, dat was altijd heel leuk. Het tweede semester belde ze veel vaker misschien omdat ze ook meer tijd had en zich helemaal thuis voelde in Oklahoma.
- Wij kennen Sara als een erg gemotiveerde en gedisciplineerde student-sporter die zeer gedreven is en maximaal wil presteren. Is dit altijd al zo geweest?
Ja, als ze ergens voor gaat dan gaat ze er helemaal voor. Ze mistte in Nederland nooit een training. Haar doel was de 100% aanwezigheid halen. Ze heeft ook haar hele leven altijd haar eigen beslissingen durven nemen. Hier in Bilthoven gingen al haar vriendinnen naar de hockey maar zij ging voetballen tussen de jongens. Het maximale presteren zit er zeker al haar hele leven in maar soms kan ze ook heel makkelijk/slordig zijn in bepaalde dingen en dat is maar goed ook.
- Hoe ervaart u de druk waaronder een student-sporter moet presteren in Amerika? Wordt er naar uw mening meer van je verwacht dan in Nederland?
Ik vind de prestatiedruk enorm. Zeker op de universiteit waar ze nu zit. De discipline die er verwacht wordt is heel hoog. Voor jou 10 anderen. Elke dag altijd geconcentreerd zijn, voldoen aan de verwachtingen, alles geven wat je in je hebt, zowel op sport als academisch niveau, geen minuut te laat op de training zijn, de juiste kleding dragen, hoge studieresultaten halen en ook nog een sociaal leven opbouwen. In Nederland kennen we deze manier van het combineren van sporten en studeren niet. Ik zie dat de meiden die op niveau voetballen in Nederland vaak moeite hebben om de studie vol te houden en vaak online gaan studeren of de studie uitstellen of er veel langer over doen.
- Sara had een bijzonder succesvol debuutjaar bij de USAO Drovers uit Oklahoma, waar ze vorig seizoen speelde. Ze pakte hier verschillende prijzen en awards, zowel in teamverband als individueel. Hoe heeft u dat meegekregen en had u verwacht dat het zo goed zou gaan?
Het was super leuk om dat allemaal mee te maken. Ze stond als freshman direct in de basis, heeft alles gespeeld en als centrale verdediger ook nog veel gescoord. Dat daar zoveel awards bij hoorden wisten we niet. Elke keer was de blijdschap groot. We hadden doordat we alle wedstrijden keken natuurlijk wel door dat het goed ging. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten van het niveau. Het niveau boven in de NAIA kon ze goed aan. Vandaar dat ze op zoek ging naar een volgende uitdaging en die heeft ze in Providence zeker gevonden.
- Sara heeft later een weloverwogen besluit genomen om de overstap te maken naar Providence College om op een hoger niveau te spelen. Hoe vonden jullie dit proces?
Dit vond ik een moeilijk proces. Eigenlijk was dit proces veel zwaarder dan het proces naar de USAO. Toen Sara in januari na een gesprek met KingsTalent en haar Nederlandse trainer besloot om een transfer te maken veranderde er heel veel. Om een overstap te maken naar een andere universiteit te maken moet je van de coach een ‘release’ formulier hebben anders mogen andere coaches niet met jou spreken. Toen zij die aan haar toenmalige trainer vroeg was het voetbal bij die universiteit helemaal afgelopen. Ze mocht niet meer op de trainingen komen, geen gedag zeggen tegen het team en heeft alles moeten inleveren. Gelukkig mocht ze nog wel in de gym en het studiejaar afmaken en inmiddels had ze zoveel vrienden daar dat ze nog heel veel gevoetbald heeft. Er waren gelukkig genoeg coaches op D1 niveau die belangstelling voor haar hadden. Maar door de corona verliepen de contacten soms moeizaam. Tom heeft in dit proces een positieve rol gespeeld. Hij ging steeds achter de verschillende contacten aan en bleef optimistisch. Inmiddels was Sara door de corona weer in Nederland en konden we samen met haar de beslissingen nemen. Ze had gelijk een goed/ prettig gevoel bij Providence college. De coach nam echt de tijd om elkaar te leren kennen. Ze spelen op hoog niveau binnen de D1 en de ligging is natuurlijk fantastisch. Daarna begon het hele proces opnieuw van het aanmelden bij de universiteit en de NCAA, maar daar over hoef ik denk ik veel ouders niet veel over te vertellen. Het is meer werk dan je denkt. Gelukkig is Han altijd goed bereikbaar!
- Merkt u dat ze nu nog beter op haar plek zit?
Ja het is echt een top plek. Het niveau van de trainingen en de wedstrijden zijn hoog. Iedereen kan in dit team goed voetballen. De coach laat ook iedereen spelen en verdeelt zo de speeltijd. “We not me” is zijn motto en daar hoort dit ook bij.
Academisch is het niveau ook veel hoger. Ze kan dat aan maar het vraagt wel veel meer, zeker nu het seizoen weer begonnen is met 2 wedstrijden per week is het heel hard werken. Ze heeft het gevoel dat ze zich hier heel goed kan ontwikkelen op allebei de terreinen. Het is wel jammer dat door de corona maatregelen er bijna alleen maar online lessen zijn en dat ze niet bij andere speelsters op de kamer mag komen. Daardoor duurt het langer voordat je sociale leven vorm krijgt. Maar ze heeft het erg naar haar zin.
- Merkt u dat Sara zelfstandiger is geworden, meer discipline heeft dan dat ze voorheen had of zijn er andere eigenschappen waarin Sara is gegroeid sinds de overstap naar Amerika?
Sara is altijd wel zelfstandig geweest maar vindt het ook fijn als wij als ouders haar ondersteunen en (soms) advies geven. Met name regeldingen wil ze nog wel eens makkelijk in zijn. Gelukkig komt het altijd weer goed. Je groeit als mens op deze leeftijd natuurlijk enorm. Ze heeft bijvoorbeeld weken alleen in quarantaine gezeten. Bij elkaar wel 6 weken, dus dan kom je jezelf wel tegen en daar groei je natuurlijk van. Je leert in Amerika ook wel om goed voor jezelf te zorgen.
- Er komt natuurlijk een hoop kijken bij een avontuur als sporten en studeren in Amerika. Er moet veel geregeld worden maar je krijgt er ook wat voor terug natuurlijk. Wat heeft het avontuur jullie tot nu toe gebracht?
Voorop staat dat het natuurlijk een geweldige ervaring is. Wonen, studeren en sporten in het buitenland is een mooie kans in je leven. Je moet er wel wat voor over hebben. Er zitten veel regelzaken aan vast en ook als je in de VS zit zijn er veel dingen die op je pad komen. Je kan als ouders je kind dan zoveel mogelijk steunen maar ze moeten het daar uiteindelijk toch zelf oplossen. We kijken uit naar de post-corona tijd. We hopen dan Sara te gaan opzoeken. Ze zit 3 uur van New York en een half uur van Boston, daar verheugen we ons op. We willen ook heel graag een keer een wedstijd bezoeken. Gelukkig kunnen we alle wedstrijden online kijken. Elke keer weer een feest om te horen hoe ze de naam Vijfhuizen uitspreken.
- Als u terugkijkt op het proces zijn er dan dingen die u liever anders had gedaan of had willen voorkomen als u het over kon doen?
Dingen gaan zoals ze gaan. Maar een transfer maken is best wel pittig. Je bent net helemaal gewend op je universiteit en dan moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Omdat je op je nieuwe universiteit geen freshman meer bent is je start anders. Ik ben wel heel blij met alle ondersteuning die we hebben gekregen want het is een heel proces zeker voor een jonge student.
- Heeft u misschien nog tips of een boodschap voor andere mensen die overwegen om de stap naar de VS te maken of hun ouders?
Maak voordat je een keuze maakt een goede overweging en probeer zoveel mogelijk informatie te krijgen over de universiteit. Zowel op academisch als sportief niveau. Probeer je coach te leren kennen en wat spelers te spreken of (oud) KingsTalent sporters die er gesport hebben. Kijk echt goed wat bij jou als persoon past. Het is ook wel heel erg leuk als er meer internationale spelers zijn. Ik zie regelmatig dat een speler na een jaar weer naar Nederland komt maar die ervaring die ze in Amerika hebben gehad pakt niemand ze meer af. Als ouder, geef je kind deze kans. Het is echt uniek. Natuurlijk zijn er pieken en dalen maar dat is in Nederland natuurlijk ook zo.
