Deze keer gingen we in gesprek met Diana Hilhorst die een aantal maanden geleden naar de VS vertrok om te gaan voetballen en studeren aan de Georgia South University in Georgia. Ze vertelt over haar eerste paar maanden in het land van de onbegrensde mogelijkheden waarin ze al van alles mee heeft gemaakt.
Hallo Diana, Je bent nu een aantal maanden in Amerika. Hoe zijn deze eerste maanden voor je geweest?
Ja ik ben super blij dat ik uiteindelijk toch kon gaan ivm Corona. Ik wist natuurlijk voor een groot deel wat me te wachten stond, maar het was achteraf wel zwaarder dan ik dacht. Het is heel raar om nu weer even thuis te zijn, omdat het voelt alsof ik niet weg ben geweest. Het is ongelooflijk hoe snel de 3,5 maanden gegaan zijn dat ik daar was.
Wat vonden je vrienden en familie thuis er van dat je naar Amerika zou vertrekken?
Iedereen was echt super positief erover! Mijn ouders wisten al voor een langere tijd wat ze te wachten stonden, omdat ik er al vanaf jongs af aan erover begon dat ik in Amerika wilden wonen en voetballen. Het was wel lastig om uit te leggen wat ik ging doen aan vrienden en familie, omdat zij er meestal niet veel van af weten.
Je hebt de transfer gemaakt van SV Saestum in Zeist naar Georgia South University in Georgia, Amerika. Hoe heb je dit ervaren?
De overstap van Saestum naar Georgia Southern was een perfecte overstap vind ik persoonlijk. Ik was echt opzoek naar meer uitdaging en het professioneler waarbij alles om voetbal draait. Bij Saestum trainde ik 3 keer in de week, maar bij Georgia Southern train je 6/7 keer in de week. Het ligt er wel erg aan of je in preseason zit of midden in het seizoen. In preseason trainde we soms 9 keer in de week en 3 uur lang, maar in het seizoen trainde we tussen wedstrijden door maar 2 keer en maar een uurtje lang.
Wat waren je eerste indrukken toen je aankwam in Amerika?
Toen ik op het vliegveld in Dallas landen voor een tussenstop kwam ik al gelijk in aanraking met de slechte kleding style daar haha. Op de Universiteit dragen de atleten alleen maar sportkleding van Georgia Southern en de normale studenten dragen ook gewoon joggingsbroeken en te grote truien. Ik weet nog de eerste dag dat ik met een leuke outfit de klas binnenkwam en er gewoon mensen in hun pyjama daar zaten, dat vond ik wel grappig. Ik heb me ook zeker mee laten slepen in hun kleding style, want ik hou wel van comfortabele kleding!
Toen ik de dag nadat ik aankwam daar Statesboro ging verkennen zag het er wel een beetje verlaten uit. Alleen de sporters waren eerder gekomen dus het was heel rustig in de eerste week. Statesboro is een heel klein plaatsje wat positief en negatief is. Je komt vaak dezelfde mensen tegen in de dinninghal en ik kan lopend over campus alles wel bereiken. Ik wist van te voren wel dat ze in Amerika vooral autorijden, maar ik had niet verwacht dat ze overal de auto voor zouden nemen. Ik en twee andere meisjes uit Europa lopen altijd de 10 minuten naar de dinninghal, maar de Amerikanen pakken zelfs voor dat stukje de auto.
Ik geniet dus vooral van de “away trips” waarbij we soms 7/8 uur in de bus moeten zitten. Het is lang, maar als je dan aankomt in een nieuwe plaats is dat erg leuk om te zien. Het is dan fijn om weer iets anders te zien dan het kleine Statesboro.
De faciliteiten op de school zijn echt heel vet. De eerste week hadden we een rondleiding langs alle faciliteiten en dan krijg je gelijk zin om te beginnen. We hebben drie trainingsvelden die we delen met het mannenteam en 1 wedstrijd veld die we ook delen met de mannen. Er is een groot gebouw waar basketbal en volleybal hun wedstrijden en trainingen hebben, maar daar hebben wij ook treatment en rehab. Het Hannerfieldhouse is altijd een genot om doorheen te lopen. Het is ook altijd leuk dat de kamer waar we verzorging krijgen ook door alle andere sporten gebruikt word waardoor je leuke gesprekken hebt met sporters van een andere sport.
In Amerika wordt er heel anders tegen de combinatie sporten EN studeren aangekeken dan in Nederland. Hoe ervaar jij deze verschillen?
In Amerika proberen ze er echt voor te zorgen dat je je studie en sport zo goed mogelijk naast elkaar kan doen. Ik heb bijvoorbeeld een academic advisor die ervoor zorgt dat ik les krijg wanneer ik geen training heb en dat mijn cijfers goed zijn. Ze heeft me ook ingeschreven voor klassen in de spring toen ik op het Sunbelt Tournament was zodat we niks aan ons hoofd hadden buiten voetbal. Het is allemaal erg goed geregeld voor ons! De eerste jaars en volgens mij ook oudere meiden die er niet goed voor staan hebben studie uren in Cone Hall, dat is een gebouw waar alle sporters gelegenheid krijgen om hun huiswerk te maken en bijles te ontvangen, want hoe belangrijk het ook is voor hun dat je goed presteert op het veld, presteren in de klas is het allerbelangrijkste.
Wie van je teamgenoten hebben je het beste geholpen in je eerste weken en met wie ben je momenteel het beste bevriend geraakt?
Vooral de oudere internationale meiden hebben me erg geholpen, omdat die weten wat me te wachten stond. Ze hebben me de eerste week overal mee naar toegenomen en gezorgd dat mijn kamer en schoolspullen op orde was. Van de oudere meiden vind ik het fijn om met Olivia en Dani om te gaan omdat zij niet alleen voor mij maar voor iedereen altijd klaar staan. Dit jaar zijn er 12 freshman gekomen en 4 daarvan zijn internationale meiden. Eentje komt uit Canada, dus voor haar was het wel het makkelijkst om te wennen. Dan zijn er nog een uit Duitsland en een uit Italië, Sade en Maria. Daar ga ik het meeste mee om, omdat ik samen met ze woon in ons appartement. Het is leuk om met Sade te praten omdat zij veel van Nederland weet en ik van Duitsland. Af en toe spreek ik dan een beetje Duits met haar. Met Maria heb ik ook een goede band, maar zij was erg verlegen in het begin, omdat ze niet goed Engels kon spreken. Het is dan ook heel leuk om te zien dat ze het nu heel goed kan en meedoet aan gesprekken!
Je speelt in een team met een aantal internationale dames. Was het daardoor makkelijker wennen?
Jazeker! Ik denk dat het Europese voetbal meer tactisch is dan het Amerikaanse. Het was daarom ook fijn dat ik een Engelse coach had die naar Ajax keek! We deden veel oefeningen die we hier in Nederland ook doen dus dat is altijd fijn. De internationale meiden klik ik sowieso wel mee in het veld en het is leuk dat 1/3 internationaal is.
Als freshman heb je al flink wat minuten in de benen. Wat vind jij het grootste verschil tussen een wedstrijd spelen in Nederland en Amerika?
Voor mij is een wedstrijd in Amerika veel groter dan in Nederland. Ik weet nog de eerste wedstrijd van het seizoen dat ik in de basis begon en helemaal verbaast was met alle rituelen ze doen voor een wedstrijd. Bij de warming up zijn er speakers met muziek en er zit af en toe iemand met een camera je te filmen of foto’s te maken. Voordat we op het veld stappen rennen we door een oplaadbare tunnel met rook. Dan doen we altijd een peptalk en dan worden de 11 speelsters die beginnen opgenoemd en dan moet je zwaaien naar het publiek en je team. En dan voor elke wedstrijd het volkslied natuurlijk. En dan ren je nog een keer langs alle speelsters om ze een high five te geven en dan klappen we met onze hadden haha. Ik ben totaal geen persoon die schreeuwt en danst voor een wedstrijd dus het was heel anders haha. Het is wel echt gaaf dat het altijd werd uitgezonden op Espn+, een Amerikaanse sportzender. We keken ook altijd onze wedstrijden terug en dan lach je je helemaal dood als je hoort hoe de presentatoren de namen van de internationale meiden uitspreekt. We speelden 4-3-3 dus het spel was niet veel anders dan wat ik gewend was bij Saestum. De meiden kunnen allemaal goed voetballen dus het niveau was goed. Ik mis de wedstrijd dagen nu al! Het was echt heel vet!!
Wat is tot nu toe je meest memorabele moment geweest in Amerika? (Zowel sportief als niet-sportief).
Mijn meest memorabele moment sportief gezien was toch wel het reisje van 4 dagen naar Alabama. We speelden dat weekend tegen South Alabama en Troy. De twee beste teams van vorig jaar. Dat was echt de ervaring wat ik zo graag wilde, de totale ervaring. Met de bus daarheen, het lekkere eten wat we altijd kregen, het slapen in twee mooie hotels en het zwemmen in onze vrije tijd was helemaal top. De wedstrijd tegen South Alabama was voor mij persoonlijk de beste wedstrijd, maar helaas verloren we die met 0-2. De wedstrijd tegen Troy had ik erg veel zin in, omdat ik de coach al kende van de gesprekken die ik had eerder dat jaar voordat ik naar de States ging. Ik was erop gebrand te winnen en die wedstrijd wonnen we ook met 2-1 en dat was onze eerste winst van het seizoen!
Buiten het voetbal om vond ik de NARP week erg leuk. Dat was de week nadat ons seizoen klaar was, dus toen konden we doen wat we wilde (eindelijk!) we hebben bijna elke dag een restaurant afgeboekt met het hele team (31 meiden) en gingen ook vaak uit naar de blueroom (club) in Statesboro waar de meeste atleten vaak heen gaan. We zijn ook naar andere sportwedstrijden zoals American Football en volleybal geweest, want daar mochten we in het seizoen niet heen. Het was fijn om na een zwaar seizoen leuk af te sluiten en leuke dingen te doen met het team.
Welke dingen wil je tijdens je avontuur in Amerika absoluut een keer gaan doen? (Bucketlist)
Ik heb nog niet echt een specifieke bucketlist, maar we willen met de meiden heel graag nog een keer een leuke vakantie in Amerika doen, waarschijnlijk in de springbreak. Ik zal graag nog een keer naar een echt winkelcentrum willen, want ik heb geen een winkel gezien in Statesboro. Oh en een Basketbal wedstrijd van het mannenteam willen we graag zien!
Diana, ik wil je hartelijk bedanken voor je tijd! Als laatste vraag: Wat zou jij mee willen geven aan iedereen in Nederland die interesse heeft in een sport/studie in Amerika?
Het kan best spannend zijn om deze stap te zetten, maar het is het zeker waard. Ik had niet gedacht dat het zwaar zou worden en dat ik thuis zal missen, maar uiteindelijk had ik ook mijn momenten en dat is logisch. Je bent zeker niet alleen die dit avontuur aan gaat en je teamgenoten leven erg met je mee! Toen het vliegtuig weer in Amsterdam landen vorige week voor de winterbreak kon ik alleen maar dankbaar zijn dat ik dit heb gedaan en dat ik de kans heb gekregen om dit te doen. Ik waardeer enorm wat ik heb in Nederland, maar ik waardeer nog meer de ervaring die ik heb opgedaan en alles wat ik nog ga beleven!
Diana nogmaals bedankt voor het leuke interview en we wensen je nog heel erg veel succes, maar vooral erg veel plezier in de VS!
