Dit keer spreken we Veronique van Oirschot-de Groot, moeder van Charlotte van Oirschot. Charlotte verblijft al een tijdje in Louisville, de grootste stad van Kentucky. Hier speelt ze in het hockeyteam van de University of Louisville. We spreken haar moeder om te vragen hoe het met ze gaat, hoe ze het proces hebben ervaren en welke bijzondere momenten ze mee hebben mogen maken. Ze deelt haar ervaring door antwoord te geven op deze, en andere vragen. Je leest het allemaal hieronder.
- Wat was jullie eerste gedachte toen jullie hoorde dat Charlotte naar Amerika ging voor een langere tijd?
Dat vonden wij fantastisch nieuws. Zeker in coronatijd. Wij hebben onze drie kinderen sowieso altijd gestimuleerd om na school of voor studie naar het buitenland te gaan.
- Wat heeft de doorslag gegeven voor Charlotte om voor Louisville te kiezen?
Uiteindelijk is de keuze door een samenloop van omstandigheden bepaald. Louisville was zeker niet haar eerste keus; zij zou eerst naar een andere universiteit gaan. Onder andere door corona, is uiteindelijk de keuze toch op Louisville gevallen. Een universiteit met goede ‘rankings’ op het gebied van hockey en als universiteit.
- Kan je ons meenemen in het proces tussen het idee om naar Amerika te gaan en het daadwerkelijke vertrek?
Het idee om te hockeyen in de USA kwam doordat een zus van een elftalgenootje dit al deed. Dat leek haar ook een erg leuk idee. Bovendien wist ze niet welke studie ze wilde gaan doen na haar gymnasium. Studeren in de USA was een goed alternatief om op niveau te kunnen blijven hockeyen en daarnaast te onderzoeken welke studievakken haar het meest aanspraken. In de USA hebben ze een ander studiesysteem waarbij je de eerste twee jaar voor een breed vakkenpakket kunt kiezen.
- Zijn er doelen gesteld toen Charlotte is vertrokken naar Amerika of is daar niet specifiek over nagedacht?
Charlotte wilde na haar middelbare schooltijd altijd al een tijdje naar het buitenland. Hockey in combinatie met studeren bood hiervoor een uitgelezen kans. Hoewel het hockeyniveau zeer belangrijk was, ze speelde in Nederland al op het hoogste niveau, waren de studiemogelijkheden op de universiteit ook van groot belang.
- Voelde Charlotte zich meteen thuis toen ze aankwam in Kentucky? Hoe werd ze ontvangen en hoe ziet haar woonsituatie eruit?
Vanwege corona was het afgelopen zomer erg spannend of ze überhaupt kon gaan. De vraag of ze een visum kon krijgen was lange tijd onzeker. Pas zeer laat, half juli, is het consulaat heel kort opengesteld voor studenten. En weer een week later zat ze al in het vliegtuig. In Louisville is zij, samen met nog twee internationale studenten, goed ontvangen door een team van begeleiders en kwamen zij te wonen in een appartementje op de ‘Dorm’. Hier komen alle eerstejaars ‘athletes’ terecht.
- Hoe en hoe vaak hebben jullie contact? Kijken jullie ook haar wedstrijden?
Wij hebben ongeveer wekelijks contact via Facetime. Alle wedstrijden volgen we zo goed en zo kwaad als dat kan. Sommige wedstrijden worden uitgezonden, maar het is niet altijd te volgen omdat deze wedstrijden achter verschillende decoders kunnen zitten. Sowieso is het online (via de socials en Twitter) wel goed te volgen. De wedstrijden worden van minuut tot minuut bijgehouden in allerlei rankings. Achteraf volgen dan de samenvattingen.
- Is het spel en de voorbereidingen daar anders dan wat ze gewend was in Nederland?
Het Amerikaans hockey is echt ‘powerplay’. Er wordt veel op kracht gespeeld. Door haar snelheid en tactisch spel heeft ze als enige eerstejaars wel meteen een basisplaats kunnen verdienen, iets wat niet vanzelfsprekend is voor een eerstejaars speelster. Daarnaast wordt er veel meer dan in Nederland aan krachttraining gedaan. Dat was voor haar wel even wennen.
- Ze speelt vaak tegen enorm populaire teams, zoals Wake Forest en Syracuse, hoe is dat?
De wedstrijden worden gespeeld in verschillende staten, waardoor ze veel moeten vliegen. De hele voorbereiding, het reizen naar de verschillende staten, het volkslied voor aanvang van de wedstrijden, het commentaar en het feit dat alles zo professioneel wordt aangepakt is al een beleving op zich. Het afgelopen najaar zijn ze nipt tweede geworden en hebben ze van populaire teams Wake Forest en Syracuse gewonnen.
- Hebben jullie een leuke anekdote over iets wat jullie hebben meegemaakt in aanloop naar of tijdens het avontuur?
De leukste verhalen zijn toch over wat Amerikanen weten over Europa. Daarmee is het af en toe zeer droevig gesteld. ‘Overall’ zijn Amerikanen zeer hartelijk en gastvrij. Met Thanksgiving Day is ze uitgenodigd door een elftalgenootje uit Philadelphia om bij haar familie de traditionele kalkoen te komen eten. Daarna heeft ze ook nog gelogeerd bij een studente van het golfteam in New York City. Charlie had bovendien het geluk om de Amerikaanse verkiezingen mee te maken in een ‘redstate’. Zowel op de universiteit als in het hockeyteam was de politieke verdeeldheid groot. Eveneens kreeg ze te maken met alle gevoeligheden rondom ‘Black Lives Matter’. Zeer leerzaam om mee te maken.
- Wat mis je het meest nu Charlotte zo ver weg is? En wat denk je dat zij het meeste mist?
Wat heel erg jammer is, is dat we haar vanwege corona nog niet kunnen bezoeken. We hopen dat dit later dit jaar wel gaat lukken. Gelukkig krijgen we de verhalen, hetzij uitgesteld, via Facetime mee. En natuurlijk missen we haar gezelligheid thuis. Maar ook Charlie mist af en toe de leuke dingen (bijvoorbeeld als er natuurijs ligt) en natuurlijk haar vrienden in Nederland. Maar de tijd vliegt want eind mei komt ze alweer naar Nederland.
- Heb je nog een boodschap of tip voor studenten (en de ouders) die op dit moment overwegen de stap naar Amerika te wagen?
Het Amerikaanse systeem is erop gericht om alles van je kind (en van jou) te willen weten. Dat betekent heel veel papierwerk en vaak ook dubbel werk met het invullen van diverse formulieren. De logica ontbreekt soms waarom ze zoveel willen weten. Dus begin op tijd! KingsTalent was hierbij een grote hulp. Echter, voor zowel Charlie als voor ons, het is een fantastische ervaring en alle tijd en moeite waard.
