Bron: Christopher Anasagasti
Het softbalverhaal van Esmee Ames begint al op jonge leeftijd, aangezien ze opgroeit in een sportieve familie. Haar vader is honkballer en coach, dus het is bijna vanzelfsprekend dat zij en haar familie vaak op het veld te vinden zijn. Op zesjarige leeftijd begint ze zelf met softbal, geïnspireerd door de sportieve sfeer die haar vader haar meegeeft. Ze wordt meteen enthousiast en blijft doorgaan, niet alleen omdat het leuk is, maar ook omdat het een echte familietraditie is. Naarmate ze ouder wordt, groeit haar passie voor softbal en neemt ze de sport steeds serieuzer.
Sinds ze in Amerika speelt, merkt ze grote verschillen tussen softbal in Nederland en Amerika. In Nederland begin je vaak als je het leuk vindt, net als veel van haar teamgenoten. In Amerika is de mentaliteit anders: iedereen richt zich op persoonlijke groei en de ambitie om op een hoger niveau te spelen. Het trainingsschema in Amerika is veel zwaarder. Ze verteld: “In Nederland trainde ik twee keer per week, maar in Amerika heb je een veel drukker schema: gewichtstrainingen in de ochtend, dan school, en daarna softbaltraining.”
Toen ze werd opgeroepen voor het EK softbal van het Nederlands team, heeft ze de kans met beide handen gepakt. Ondanks dat het een flinke omschakeling is doordat ze een drukke zomer achter de rug heeft gehad met onder andere het EK O22 en een nieuwe school, is ze supertrots dat ze erbij mag zijn. De NCAA moet eerst goedkeuring geven om ervoor te zorgen dat haar beschikbaarheid voor het schoolteam niet in gevaar komt, en er moeten afspraken gemaakt worden met haar professoren. Uiteindelijk is alles geregeld. “Het was even pittig om weer terug te veranderen naar de Nederlandse tijdzone en gelijk weer in toernooimodus te komen,” geeft ze aan. Het team stelt zich ten doel om goud te halen, maar uiteindelijk winnen ze brons. Hoewel dat niet het resultaat is waar ze op hopen, is Esmee ontzettend trots. Het team staat aan het begin van een verjongingsproces met het oog op de Olympische Spelen van 2028, een doel waar Esmee ook naar streeft om deel van uit te maken. Ze is blij dat ze als een van de jongere speelsters de kans krijgt om mee te doen.
Naarmate het toernooi vordert, voelt Esmee zich steeds comfortabeler. In het begin is het even wennen om tussen speelsters te staan met tien jaar meer ervaring, maar ze krijgt steeds meer vertrouwen. Bovendien krijgt ze onverwachts veel speeltijd, wat haar zelfvertrouwen verder vergroot. Haar persoonlijke verwachtingen voor het EK zijn bescheiden. Ze is al blij dat ze überhaupt mee mag doen, en ze had niet gedacht dat ze zoveel kansen zou krijgen. Het team heeft als doel om Europees kampioen te worden, wat helaas niet lukt. Ze verliezen met het team een cruciale wedstrijd tegen Groot-Brittannië, een team dat dit jaar uitzonderlijk sterk is. Deze teleurstelling moet snel verwerkt worden, want er staat nog een wedstrijd om brons op het spel. Dankzij een snelle omschakeling weet het team zich te herpakken en brons te winnen.
De sfeer binnen het team is goed, mede doordat veel speelsters beseffen dat er verjonging nodig is. Er zitten veel oudere meiden in de selectie die op termijn zullen stoppen, dus de verjonging is noodzakelijk. “Ik zit ook al een tijdje in de trainingsselectie en in het trainingstraject, dus met veel van de meiden heb ik al getraind,” verteld Esmee. Ze beseft dat het belangrijk is om open te communiceren, vooral omdat je tijdens een toernooi zoveel tijd met elkaar doorbrengt. Het is cruciaal om niet alleen je spel, maar ook de teamdynamiek te versterken. Teamwork is erg belangrijk in het softbal, elk spel op het veld doe je samen en het draait om communicatie. Met sommige teamgenoten heeft ze al eerder getraind, wat het samenwerken makkelijker maakt. Maar met nieuwe teamgenoten, zoals de catchers, moet er eerst goed overlegd worden over strategieën en voorkeuren. De coach zorgt voor open gesprekken en besprekingen voor elke wedstrijd, zodat iedereen weet wat er verwacht wordt en waar op gelet moet worden.
Dit EK is haar eerste grote toernooi met de A-selectie, maar ze heeft al veel ervaring opgedaan in grote jeugdtoernooien, waaronder een WK met het O19-team in Peru. Daarnaast speelt ze op meerdere EK’s met de jeugdselecties van Nederland. Ook heeft ze in Amerika deelgenomen aan twee National Championships, wat voor haar een waardevolle ervaring is. Toch zal dit EK haar altijd bijblijven, vooral vanwege de eerste wedstrijd waarin ze in de basis staat tegen Oostenrijk. Ze verwacht niet veel speeltijd, laat staan dat ze een wedstrijd zou starten. Maar ze start, gooit de hele wedstrijd uit, en is bijna tot een no-hitter uitgekomen. Het is een herinnering die haar voor altijd zal bijblijven.
