Karlijn Roijakkers is inmiddels klaar met haar studie aan de University of the Pacific. Wij hebben Karlijn enkele vragen gesteld over haar tijd daar en wat ze mee heeft gemaakt.
Hallo Karlijn! Je hebt van 2017 tot en met 2019 in Amerika gesport en gestudeerd. Hoe voelt het om weer terug te zijn in Nederland?
Dat was in het begin heel erg wennen. Niet per se op een negatieve manier, maar mijn leven in Nederland was gewoon heel erg anders dan dat in Amerika. In Amerika was ik zo veel met hockey bezig en was het contact met mijn vriendinnen daar natuurlijk heel intensief. Dat miste ik in het begin heel erg. Ik ben wel meteen dingen gaan oppakken, zoals het hockeyen en coachen bij mijn oude club en ik ben een tweede master gaan doen in Amsterdam. Hierdoor had ik toch al weer snel mijn plekje gevonden. Ik ben nu weer helemaal gere-integreerd, al blijf ik mijn tijd in Amerika nog steeds veel missen.
We blikken terug op je jaren bij de Pacific Tigers. Met welke instelling ging je aanvankelijk naar Amerika?
Ik ging er redelijk open in, liet alles heel erg op me af komen. Ik wilde vooral heel erg genieten en het leven daar ervaren. Ik dacht eerst nog bij mezelf: “als ik het niet leuk vind kom ik gewoon weer terug”. Nu verklaar ik mezelf echt voor gek dat ik destijds wel eens bang was dat ik het niets zou vinden. Natuurlijk was ik in het begin soms nerveus over dingen, ik wilde me bijvoorbeeld heel erg bewijzen tegenover de coaches en vond het natuurlijk ook spannend dat ik helemaal alleen in een vreemd land kwam te wonen. Ik ben me echter zó snel op mijn plekje gaan voelen, na 2 weken wilde ik al niet meer terug.
In Amerika werd je een student-athlete. Dit is natuurlijk anders dan in Nederland. Hoe voelde het voor jou om sport en studie te combineren?
Dit is voor mij echt iets wat ik heel erg gaaf vond. Ik wilde in Nederland eigenlijk meer met hockey bezig zijn dan dat op dat moment kon, hier trainen teams vaak maar 2-3x per week. Dat ik dat nu bijna elke dacht kon doen vond ik super. Sport en studie is in Amerika veel meer om elkaar heen gebouwd. In Nederland staan ze meer los van elkaar, je doet overdag je studie en dan ga je in de avond naar de training. In Amerika deed ik alles door elkaar. De dagen begonnen niet met rustig uitslapen, ik stond om 6 uur in de ochtend in “the weight room” krachttraining te doen. Dan ging ik daarna naar mijn les, om vervolgens meteen weer op het veld te staan voor een training van bijna 3 uur. Ik vond dit zelf alleen maar heel gaaf. Zo intensief met hockey bezig zijn was iets dat ik altijd al wilde. Het was ook leuk dat in het team iedereen in hetzelfde schuitje zat. In Nederland studeren er een paar, de ander werkt, de ander heeft al bijna een gezin. Wij waren allemaal een beetje hetzelfde. We hockeyden samen, maar studeerden ook (vaak letterlijk) samen.
In je eerste jaar behaalde je de titel en werd je AEC All-Tournament in het regionale toernooi. Hoe voelde het om je avontuur in Amerika op deze manier te beginnen? Zou je iets kunnen vertellen over je ervaringen tijdens dit seizoen?
Dat was heel bijzonder. Zo’n toernooi is iets wat ik echt nog nooit heb meegemaakt. In Nederland kennen we in het hockey wel de play-offs, maar in de meeste competities is het zo dat de nummer 1 gewoon kampioen werd. Dat daar nu een toernooi met knock-out systeem voor in de plaats kwam was best spannend. Ik heb daar wel echt van genoten, vond het eigenlijk alleen maar mooi om onder die druk te spelen.
Toen ik in Amerika aankwam was ik best overdonderd door alle indrukken. Mijn teamgenoten stonden letterlijk allemaal voor mijn appartement te wachten toen mijn coach daar met mij in de auto aankwam. Het was wel echt super leuk dat ze dat hadden gedaan, ik voelde me meteen heel erg welkom. Mijn team was heel divers, met veel buitenlandse speelsters (België, Spanje, Zuid-Afrika). Dit was voor mij ook erg nieuw, maar bijzonder om met meiden met verschillende hockey-achtergronden te spelen. Ik moest best wennen aan het aanvallende spel (ik ben meer van het tactische en behoudende spel), maar leerde er ook veel van.
Als ik nu terugdenk is het eigenlijk bizar hoe wij daar met wedstrijden om gingen. Ik ben in totaal volgens mij 6 keer naar de oostkust gevlogen voor wedstrijden. Virginia, Massachusetts, New York, Connecticut, ik ben er allemaal geweest. We vlogen daar heen en verbleven dan in hotels. Mijn coach was ook een beetje van de luxe, waardoor we zelfs een keer bij een hotel weggegaan zijn om vervolgens naar het Hilton te gaan. Daarnaast heb ik tijdens deze reizen echt veel mogen zien op dagen dat we vrij waren; Boston, American Football wedstrijden, New York City, de Niagara watervallen en zelfs een concert van Ed Sheeran.
Je besloot na je eerste jaar nog een tweede jaar te blijven. Zou je meer kunnen vertellen over deze beslissing en waar deze op gebaseerd was?
Dit had er in eerste instantie mee te maken dat ik bepaalde mastervakken niet kon volgen omdat ik tijdens de lessen trainingen had. Ik kon hiervoor dan iets vervangends doen, maar wilde liever echte master vakken volgen voor de uitdaging. Maar stiekem was het ook zo dat ik nog echt niet weg wilde, het was voor mijn gevoel nog echt niet klaar. Ik wilde nog langer bij mijn team blijven en doorbouwen met waar we mee bezig waren.
Wat is/ zijn je absolute hoogtepunt(en) geweest in Amerika? Zowel op sportief vlak als daar omheen. (Denk hierbij aan reizen, feestjes, vriendschappen etc.)
Wat betreft mijn sportieve hoogtepunten, daar heb ik er twee van:
- In beide jaren het conference championship winnen, waardoor ik met twee ringen naar huis kwam. Super mooi om dat met het team te vieren.
- Het halen van het AEC All-Tournament team. Ik ben niet een speelster die alle doelpunten maakt of alle ballen van de lijn haalt, wat in Amerika nogal belangrijk is voor de awards. Daarom vond ik het juist bijzonder dat ik alleen op basis van mijn spel, wat vaak meer in dienst is van het team, deze prijs won.
Maar de echte hoogtepunten van mijn Amerika avontuur hebben te maken met alle vriendschappen die ik daar heb opgebouwd en de dingen die ik heb mogen zien of ervaren. Naast de plaatsen die ik tijdens de reizen voor de wedstrijden heb gezien ben ik bijvoorbeeld ook nog naar Santa Cruz, Lake Tahoe, San Diego, en Hawaii geweest tijdens vakanties. Zeker Hawaii zal me altijd bij blijven, daar heb ik een week in een camper rondgereden, iets wat ik nooit had kunnen doen als ik niet al in Amerika zat. Ook ben ik door een club uit San Francisco gevraagd om mee te gaan naar een toernooi in Mexico. Dat heb ik toen samen met een teamgenoot gedaan, dat was ook echt gaaf. Puur dankzij hockey kwam ik in Mexico terecht!
Wie was je leukste teamgenoot? En welke teamgenoten spreek of zie je nog ooit?
Mijn leukste teamgenoot is echt een moeilijke, dat waren er heel veel op verschillende manieren. Iemand die me specifiek is bijgebleven was een Amerikaanse speelster. Zij speelde in wedstrijden niet tot nauwelijks, moest blij zijn als ze in de wedstrijd überhaupt een minuut het veld in mocht. Toch stond zij elke training zó hard te werken, zeurde nooit, was altijd vrolijk en was echt het voorbeeld van hoe het ook kan. Ik had daar echt veel bewondering voor, zou dat zelf niet kunnen. Die mentaliteit die zij tot in het extreme had, hebben wel meer Amerikanen. Het bank-zitten hoort erbij, dat doe je voor je team.
Er zijn een aantal teamgenoten die ik nu nog echt veel (bijna dagelijks) spreek. Als ik hier naar de hockeyclub fiets dan FaceTime ik deze meiden vaak onderweg, dan heb ik wat te doen en praten we bij. Twee teamgenoten hebben me hier opgezocht, toen zijn we naar de Efteling geweest.
Ook zijn er natuurlijk andere teamgenoten die ik wat sporadischer spreek, maar wie ik altijd zal blijven volgen met wat ze aan het doen zijn. Af en toe heb ik ook nog contact met mijn coaches die dan checken hoe het nu met me gaat!
Wat is het gekste wat je hebt meegemaakt gedurende je tijd in Amerika?
Wat ik het vreemdste vond was dat overal waar we met het team (in onze Pacific kleding) kwamen we werden aangesproken. “Waar komen jullie vandaan?”, “Welke sport doen jullie?”, “Uit welk land kom jij?”, “Succes!”. Dit gebeurde vooral veel op vliegvelden en in de hotels. Tot in het extreme deden mensen alsof we bekende topsporters waren. In het begin was ik heel kortaf omdat ik vaak dacht van “wat is dit nu weer”. Later kreeg ik door dat het normaal was, mensen waren gewoon oprecht geïnteresseerd. Dit geeft denk ik wel aan dat de sportbeleving in Amerika, zeker bij de mensen die de sport niet zelf beoefenen, heel erg anders is dan in Nederland.
Je vertelde in een vorig interview over je toekomstplannen. Deze bestonden uit teruggaan naar Nederland, een tweede master starten en hockeyen. Wat is de huidige stand van zaken op dit gebied?
Ik ben bij terugkomst gestart met een master Bewegingswetenschappen in de richting van sportpsychologie. Ik ben nu bijna klaar met deze master, over een week heb ik mijn laatste tentamen. Dan gaat het echte leven beginnen en start ik in november met mijn eerste baan. Ik heb wel gemerkt dat bij sollicitatiegesprekken de interesse vooral uitgaat naar wat ik in Amerika heb gedaan. Daarnaast ben ik weer gaan spelen bij DES Dames 1 en coach ik daar MA1.
Je avontuur in Amerika is een redelijk uniek avontuur geweest. Hoe heeft dit je leven beïnvloed als je hier op terugkijkt?
Het heeft echt een enorme impact op mijn leven gehad, veel meer dan ik van tevoren had gedacht. Er komt elke dag wel iets voorbij waardoor ik aan mijn tijd in Amerika denk. Ik denk vaak terug aan het hockeyen daar, mijn teamgenoten, en alle ervaringen die ik heb opgedaan. Daarnaast heeft het hele avontuur echt veel voor mij als persoon gedaan. Ik heb me op bepaalde vlakken ontwikkeld, ben anders tegen dingen aan gaan kijken en heb echt veel geleerd.
Karlijn, ik wil je hartelijk bedanken voor je tijd! Als laatste vraag: Wat zou jij mee willen geven aan iedereen in Nederland die interesse heeft in een sport/studie in Amerika?
Één woord: DOEN! Ik was zelf iemand die nooit had gedacht dat dit voor mij mogelijk zou zijn. Uiteindelijk heb ik me toch maar gewoon aangemeld bij KingsTalent en drie jaar later schrijf ik nu dit interview. Ik ben er echt van overtuigd dat iedereen die dit avontuur voor 100% aangaat de tijd van zijn/haar leven gaat krijgen. Ik mis het in ieder geval nog elke dag J
Daarnaast wil ik iedereen ook even meegeven dat je bij KingsTalent echt in goede handen bent. Ik weet zeker dat ik zonder hen nooit zo goed terecht was gekomen. Het hele proces verliep uiteindelijk vrij eenvoudig en ik heb me zelf weinig druk hoeven te maken om alle randzaken, dat werd allemaal voor me geregeld of uitgezocht.
Enorm bedankt voor je tijd, Karlijn! Wij wensen je nog zeer veel succes in de toekomst en wie weet tot snel!
