Koen Vos is inmiddels al bijna 4 jaar geleden begonnen aan zijn avontuur in Amerika. In deze tijd heeft is hij kampioen geworden, heeft hij een transfer gemaakt en plannen voor de toekomst gemaakt. Maar wie kan dit nou beter vertellen dan Koen zelf? We hebben Koen geïnterviewd en gevraagd naar zijn tijd in Amerika de afgelopen jaren.
Hallo Koen! Je hebt inmiddels bijna 4 jaar achter de rug in Amerika. Kan je ons iets vertellen over je ervaringen?
Yes, inderdaad. Ik zit alweer in mijn 4e jaar en als ik er zo af en toe over nadenk dan kan ik eigenlijk niet geloven dat het zo snel is gegaan. Ik geniet nog elke dag volop van dit geweldige avontuur en het is soms zelfs moeilijk te bevatten wat ik allemaal heb meegemaakt. Je stapt gewoon zo onbevangen in zo’n avontuur als 18-jarig jongetje dat je eigenlijk alles maar op je af laat komen in het begin. In het 1e jaar miste ik Nederland nog wel eens, nu drie jaar verder kom ik nog altijd heel graag naar huis, alleen ik merk wel dat door alles wat ik hier meemaak en mensen die ik leer kennen, dat ik nu ook Amerika als een soort 2e thuis beschouw. Het leven als student-athlete is mij gewoon super goed bevallen. Elke dag trainen, voetballen door heel Amerika op kleine en grote scholen, vliegen naar uitwedstrijden, kampioen worden, aanvoerder zijn, het winnen van individuele awards, het ontmoeten van zoveel nieuwe mensen, reizen naar mooie plekken in Amerika tijdens Springbreak en Thanksgiving, genieten op echte Amerikaanse feesten, lekker fietsen naar school elke dag, het volgen van de NFL en de college football competities en verder ook het samen leven en studeren met teamgenoten is iets dat ik erg heb leren waarderen. Het afscheid nemen van vrienden waarvan je weet dat je ze niet meer zo vaak gaat zien, het missen van familie en vrienden in Nederland en het revalideren van mijn knieblessure (meniscus) afgelopen jaar zijn wat mindere ervaringen, die er natuurlijk ook bij horen.
Kan je ook iets vertellen over je grappigste of gekste ervaring?
Mijn grappigste of gekste ervaring… Ik heb heel wat dingen meegemaakt hier, van omkleden in klaslokalen voor wedstrijden tot alleen afgezet worden in een compleet leeg appartement zonder meubels, wifi of een telefoon met internet. Toch denk ik dat het mooiste verhaal nog steeds gebaseerd is op mijn allereerste uren op Amerikaanse bodem in 2017. Ik vloog direct vanuit Amsterdam naar Atlanta en voor de eerste keer alleen in het vliegtuig. Ik kwam daar vrij vermoeid aan na een 8 uur lange vlucht zullen we maar zeggen en ik was natuurlijk ook gezond gespannen. Na ongeveer twee uur wachten bij de douane mocht ik eindelijk Amerika binnen. Op dat moment werd ik door een hal geleid en moest kiezen, zoals op elk vliegveld weet ik nu, tussen: “Connecting Flights” of “Bagage Claim/Exit”. Er stonden allemaal mensen die op het vliegveld werkte te wijzen naar de richting “Connecting Flights”. Ik heb er toen geen seconde bij stil gestaan en ik ben lekker meegelopen naar de aansluitende de vluchten. Ik heb daar denk ik een half uur op mijn bagage gewacht, die natuurlijk nooit daarnaartoe ging komen. Toen ben ik maar eens gaan rondvragen, in mijn beste Engels, al kon je dat toen echt nog geen Engels noemen. Uiteindelijk moest ik opnieuw door de controle en werd ik naar de uitgang geleid. Je moet je voorstellen dat ik op dit moment rondliep op een van de grootste vliegvelden ter wereld, mijn koffers was ik zeg maar kwijt en ik had niet het telefoonnummer van de persoon die mij op kwam halen. Toen ik een uur later bij de uitgang aankwam stond daar iemand met een bordje “Point University”. Helaas had ik nog steeds geen koffers. Nadat ik deze man (John Lanier), die nu overigens een hele goede vriend van mij is geworden, alles verteld had is hij voor mij rond gaan vragen hoe ik mijn koffers kon vinden. Uiteindelijk heb ik daar met die arme man, 5 uur lang gewacht totdat iemand eindelijk mijn twee koffertjes naar buiten bracht. 7 uur nadat ik geland was konden we eindelijk mét koffers vertrekken naar mijn school vanaf het vliegveld. Dat was we me het eerste dagje wel. Ik heb het er laatste nog met vrienden over gehad hier. Door dit soort dingen mee te maken word je wel echt zelfstandiger. Je gaat gewoon beseffen dat er niemand anders is die voor je oplet, dat jezelf dingen moet regelen en dat je niet in paniek kan raken als je alleen iets op moet lossen. Dat is in het begin misschien best spannend, maar daar word je uiteindelijk alleen maar beter van. Verder maken ik, de Nederlanders en alle internationale spelers dagelijks ook van alles mee. Er natuurlijk ook een paar zaterdag avonden geweest die ik niet snel zal vergeten.
Voordat je naar Amerika vertrok woonde je in Budel, Brabant. Hoe was het voor jou om de Brabantse gezelligheid achter je te laten en te vertrekken naar het onbekende?
Zoals ik net al zei, ik ging gewoon heel onbevangen dit avontuur in. Ik wist dat ik naar Georgia ging, maar ik wist echt niet wat voor plaatsje West Point was, wie mijn teamgenoten zouden worden en wat Amerika precies voor land was. Natuurlijk was het niet makkelijk in het begin, maar ik was op zich ook wel toe aan een nieuw avontuur. Ik kwam er na een jaar al achter dat studeren op een universiteit in Nederland en reizen met het OV elke dag niks voor mij was. Daarbij komt ook dat ik van mening was dat je met de volle 100% voor zo’n avontuur moet gaan want dat geeft je sowieso de meeste kans op succes, speeltijd en een mooie tijd. Ik wist dat ik in Amerika wilde slagen en niet in Nederland wilde studeren. Ik kon hier elke dag voetballen, genieten en naar een diploma toe werken. Die gedachte heeft me vooral in het 1e half jaar geholpen, maar ik heb eigenlijk nooit, in drie en een half jaar tijd, ook maar een moment gedacht om te stoppen met dit avontuur. Vooral omdat je zoveel voetbalt en met voetbal bezig bent is er eigenlijk weinig tijd om aan Nederland te denken. Natuurlijk miste ik het toen en nu nog steeds wel eens om af en toe in het weekend een biertje te drinken met wat vrienden of om frietjes te eten bij Oma met de familie. Helaas kan dat natuurlijk niet, maar dat weet je wanneer je de keuze maakt. Gelukkig is er tijdens de kerst en zomer maanden genoeg tijd om terug te gaan naar Nederland en bij te praten met iedereen. Om het maar even samen te vatten, in het begin was het niet altijd makkelijk. Puur en alleen omdat je zo gewend bent aan de Nederlandse cultuur en de mensen om je heen. Hoe meer ik gewend raakte aan mijn nieuwe omgeving en hoe meer ik open begon te staan om nieuwe dingen te leren en mensen te ontmoeten, hoe eenvoudiger het werd om in Amerika te wonen en te voetballen.
Je speelde je eerste twee seizoen bij Point University in Georgia. Wat zijn je absolute hoogte- en dieptepunten hier geweest?
Een absoluut hoogtepunt was het winnen van de conference in 2018 als aanvoerder van het team. In mijn eerste jaar (2017) kwam ik een team terecht dat hele talentvolle spelers had, maar ook een paar jongens die het niet zo heel veel interesseerde. We hadden best een leuk team, maar als de helft van het team er niet echt vol voor wil gaan is het onbegonnen werk. Ik speelde alles maar helaas eindigden we onderaan de competitie. Tijdens het najaar van mijn 1e jaar ben ik toen aanvoerder geworden. We hebben toen samen met een groepje jongens een paar keer bij elkaar gezeten om te bespreken hoe we dit volgend seizoen anders gaan aanpakken. Onze coach nam afscheid van een paar spelers die we niet meer nodig hadden en bracht een stuk of zes hele goede spelers uit Europa en Zuid-Amerika naar ons team. Vanaf dag 1 was dat gewoon echt geweldig. Zo’n soort klik, dat alles een beetje in elkaar valt, heb ik een keer eerder meegemaakt in het kampioensjaar met S.V. Budel in 2016. Voordat de competitie begon werden we als de slechtste ploeg gezien door alle andere scholen. Uiteindelijk werden we kampioen voor de eerste keer in de historie van de school door thuis de nummer twee met 2-1 te verslaan nadat we 0-1 achter kwamen. We sloten dat seizoen af met een record van 16-1-2 en een plekje in de NAIA-top 25. Die groep jongens is nu nog steeds super close, iedereen spreekt elkaar nog regelmatig en we hebben het er nog vaak over.
Verder was Point University echt een heel klein schooltje, bijna geen universiteit te noemen, maar de mensen die ik daar heb leren kennen waren gewoon geweldig. We maakten samen reizen naar onder andere Miami, New York, New Orleans en Puerto Rico. Ik heb tijdens mijn periode bij Point ook mijn vriendin leren kennen en daar heb ik nu al ongeveer anderhalf jaar een relatie mee. Mijn diepte punt was absoluut het afscheid nemen van deze groep mensen. Ik ging voor de zomer naar Nederland en ik wist dat ik niet meer terug ging komen naar Point. Ik was klaar voor een nieuwe stap, maar dat was toch wel echt een moeilijk moment.
Heb je nog veel contact met je voormalig teamgenoten?
Ik spreek een aantal jongens echt nog wel wekelijks. Ik probeer ook nog steeds elke wedstrijd van Point live te volgen. Toen ik vertrok bij Point vertrokken ook twee van mijn beste vrienden die samen met mij begonnen waren bij Point naar Division 1 scholen. Die jongens spreek ik echt nog vaak en we hebben al plannen gemaakt om elkaar te bezoeken binnenkort als het virus weer een beetje onder controle is. Verder probeer ik elk jaar tijdens Thanksgiving mijn oude Amerikaanse kamergenoot te bezoeken in Georgia en daar kijk ik elk jaar weer naar uit. Omdat mijn vriendin vorig jaar nog studeerde aan Point University, was het voor mij mogelijk om tijdens mijn vakanties daar te verblijven en zo in contact te blijven met oud teamgenoten en alumni. Toen in Maart het Coronavirus uitbrak en alle in Amerikaanse scholen online gingen liep ik rond op krukken door mijn knieoperatie. Ik heb toen besloten om naar Georgia te vliegen en daar te blijven tot midden zomer. Ik kon daar revalideren met een fysio die ik nog kende van mijn tijd bij Point en met mijn vriendin en wat oud teamgenoten samenwonen.
Je maakte na twee jaar een prachtige transfer naar D1 school University of Incarnate Word. Hoe blik je terug op deze transfer?
Een transfer maken in Amerika is een zeer ingewikkeld proces. Je kunt niet zoals in Nederland even overstappen naar een andere club. In 2018 hadden we dus in het voorjaar de conference gewonnen en dat was geweldig, maar ik wist dat mijn beste vrienden en alle goede spelers of naar een andere school gingen of afstudeerden. Ik had altijd in mijn achterhoofd de gedachte om de stap naar het hoogste collegeniveau in Amerika te maken om op een hoger niveau te voetballen en te studeren. Ik wist natuurlijk ook dat mijn coach niet blij zou zijn als zijn aanvoerder hem vertelde dat hij bij Point weg wilde. Ik heb toen met de coach gesproken. Hij was er zeker niet blij mee, maar hij begreep dat het voor mij voetballend ook wel beter was om een stap te maken. Ik heb toen opnieuw een highlight video gemaakt en met heel veel scholen gesproken. Op het laatste moment ketste er nog een transfer naar de Universiteit van San Francisco af. Gelukkig had de coach van the University of the Incarnate Word in San Antonio, Texas mij zien voetballen op de schowcase van Kingstalent in Gemert. Uiteindelijk was het rond April geregeld en kon ik de stap maken naar Division 1.
Het klink nu misschien alsof dit een makkelijk proces is, maar als ik een advies kan geven. Denk er heel goed over na voordat je besluit dat je wilt transfereren. Ik heb er nooit spijt van gehad maar het is gewoon heel lastig en je komt niet altijd in fijne situaties. Zoals ik eerder al zei, ik vond het moeilijk om de mensen bij Point achter me te laten maar ik besefte goed dat ik zoals in het begin van mijn avontuur ook nu weer 100% voor deze stap moest gaan. Ik wist ook waar ik het voor deed: een betere competitie, een hoger aangeschreven school qua studie, betere spelers en trainingen, een hele mooie stad en natuurlijk ook meer in de spotlight. Dat waren voor mij de reden om uiteindelijk deze keuze te maken en ik ben nog steeds blij dat ik toen hiervoor gekozen heb.
Wat zijn in Amerika je favoriete plekken geworden?
Ik denk dat mijn favoriete plek in Amerika toch wel de staat Georgia is. Een hele mooie omgeving met een top klimaat. Ik heb daar nog steeds veel vrienden en mijn vriendin woont daar. Ik krijg altijd een heel fijn gevoel als ik in Atlanta land en het is lastig uitleggen waarom precies. Ik zeg altijd dat ik Georgia als mijn “thuis” in Amerika beschouw. Verder ben ik in mijn eerste jaar naar New York geweest. Dat vond ik echt geweldig. Daar zou ik nog wel een jaartje willen wonen of nog een keer naar toe willen voor kerst. Wat een bruisende en absurd grote stad is dat zeg. Verder is San Antonio ook een prima stad om te wonen. San Antonio ligt in het zuiden van Texas wat betekent dat het hier in de zomer 40 graden is en zelfs in Oktober nog 30. De bekende “Riverwalk” in San Antonio is erg mooi om te zien en om s’ avonds langs af te lopen. Ik ben dit semester San Antonio pas echt aan het ontdekken. Het eerste semester stond alles in het teken van voetballen en reizen, en het tweede semester werd gecanceld door het virus. Vorige week was toevallig mijn vriendin hier op bezoek en toen hebben we een paar mooie plekjes bezocht waaronder een zeer mooie Japanse theetuin en “the Pearl” in San Antonio.
Kan je iets vertellen over je favoriete uitwedstijd die je hebt gespeeld in Amerika?
Ik zal een wedstrijd pakken van Point en eentje van vorig jaar bij UIW. In ons kampioensjaar bij point speelden we uit tegen onze rivaal Bryan College waarvan we het jaar daarvoor kansloos verloren. Bryan had een groep brutale Engelse jongens en die school stond bekend om hun felle supporters. Wij hadden een mix van temperamentvolle Spanjaarden en Zuid-Amerikanen dus dat zorgde wel voor een goede clash. Wij als team waren goed op weg en hadden ondertussen al 7 wedstrijden op rij gewonnen. Binnen 3 minuten kwamen we 0-1 voor, maar na een kwartier werd mijn enkel op bizarre wijze doormidden getrapt. Ik kon eigenlijk niet meer verder, maar ik wist hoe belangrijk deze wedstrijd was om kampioen te worden. De scheids vond het trouwens geen overtreding, maar ik moest wel verzorgd worden buiten het veld waardoor Bryan met een man meer kwam te staan en de 1-1 kon maken. Ik heb toen de rest van de wedstrijd met wat ibuprofen en heel veel tape doorgespeeld. Uiteindelijk maakten we na rust snel de 1-2 en 1-3. We kregen nog wel een onterechte penalty tegen, maar we wonnen uiteindelijk met 2-3. Dat is denk ik wel gaafste wedstrijd die ik in Amerika gespeeld heb qua beleving en ook omdat deze wedstrijd beslissend was voor ons kampioenschap uiteindelijk. De foto hieronder is van na de wedstrijd, de busreis terug was een groot feest en dat we hebben die avond nog goed gevierd bij aankomst in West Point.
De eerste uitwedstrijd met UIW was ook erg bijzonder. Division 1 voetbal was nieuw voor mij en na een heel zwaar pre-season was ik gelukkig verzekerd van een basisplaats. We vlogen donderdagochtend heel vroeg naar Maryland (andere kant van Amerika) om daar tegen UMBC en Liberty University te spelen. Donderdag avond hadden we nog een korte training daar gehad en vrijdag avond was de wedstrijd. We hadden ons perfect voorbereid en we hadden gehoord dat het wel eens heel druk kon gaan worden, omdat het de eerste wedstrijd van het seizoen was. Uiteindelijk kwamen er meer dan 2000 mensen UMBC aanmoedigen. Dat was zo gaaf. Vanaf de warming-up tot aan het laatste fluitsignaal bleven ze maar schreeuwen en roepen naar ons. Wij waren vooraf de underdog, maar we wonnen uiteindelijk met 1-2. Dat was een geweldige ervaring om daar te winnen in het “hol van de leeuw”
Je rond dit seizoen je opleiding af. Wat zijn je toekomstplannen na je studie in Amerika?
In mei studeer ik inderdaad af. Normaal gesproken zou ik dan klaar zijn met studeren en voetballen op het collegeniveau, alleen hebben alle sporters in de NCAA een extra jaar speelgerechtigheid gekregen door de uitbraak van het corona virus. Dit betekent dat ik van plan ben om natuurlijk nog een extra jaar te voetballen en ga proberen om ook een master af te ronden. Wat ik daarna ga doen is nog niet helemaal duidelijk. Ik heb het prima naar mijn zin hier in Amerika en ik hoop hier de stap te kunnen maken naar een professioneel team. Verder heb ik genoeg interessante organisaties, scholen en bedrijven gezien waar ik wellicht mijn OPT jaar kan voltooien. Ik sta er heel open in, blijf gewoon mijn best doen en dan zie ik wel wat er op mijn pad komt.
Koen, ik wil je hartelijk bedanken voor je tijd! Als laatste vraag: Wat zou jij mee willen geven aan iedereen in Nederland die interesse heeft in een sport/studie in Amerika?
Geen probleem! Ik vond leuk om terug te blikken op mijn tijd in Amerika tot dusver. Voor iedereen die interesse heeft. Denk er eerst goed over na samen met je familie en luister naar het advies van Kingstalent. Wanneer je de keuze hebt gemaakt, ga er 100% voor, sta voor alles open, bereid je goed voor, laat het avontuur op je af komen en geniet er vooral van want die 4 jaar vliegen voorbij. Sporten en studeren in Amerika betekent dat je vertrekt uit je comfort zone in Nederland en je zult je vrienden en familie een aantal maanden moeten missen, maar het avontuur dat je ervoor terugkrijgt is gewoon heel bijzonder en iets dat ik voor geen goud had willen missen.
Wij willen Koen hartelijk bedanken voor zijn tijd en moeite die hij in dit interview gestoken heeft!
Wil jij op de hoogte blijven van de laatste ontwikkelingen van onze talenten in Amerika? Volg ons dan op onze socials @kingstalentnl!
