Afgelopen weekend streed Amber met Virginia nog in de play-offs van het ACC Championship, waarin ze helaas strandden in de halve finale. Nu blikken we samen met de moeder van Amber, Marlies Ezechiels, zowel terug als vooruit op Amber haar tijd in Amerika.
“Zou u even willen voorstellen, wat doet u in het dagelijks leven?”
Ik ben Marlies Ezechiels, 54 jaar, getrouwd met Barend, en moeder van Thom, 22 jaar, hij woont in Amsterdam en studeert Business Analytics aan de VU en Amber, 20 jaar, Student-Athlete bij de University of Virginia in Charlottesville. Ik werk als Athletes Director bij Athletes United, een Sports Marketing Agency en onderdeel van Players United te Aalsmeer.
“Wat was voor Amber de reden om de overstap te maken naar Amerika? En welke invloed heeft u als ouder gehad op deze beslissing om naar het buitenland te gaan studeren?”
Amber riep al op jonge leeftijd dat ze ooit in Amerika wilde hockeyen en studeren. In de jeugd had ze een zware periode met drie keer een knie-blessure en na drie operaties en telkens weer revalideren kwam in haar eindexamenjaar op het VWO dat idee weer naar boven. Na een bezoek aan een aantal verschillende universiteiten in het voorjaar was haar keuze snel gemaakt, UVA moest het worden. De ontvangst van de staff en het team waren hartverwarmend en de klik was er meteen. De Universiteit, gesticht door Thomas Jefferson is Academisch zeer goed aangeschreven en is een van de oudste universiteiten van Amerika, het is net alsof je door een geschiedenisboek loopt daar op de ‘Grounds’ zoals ze het universiteitsterrein noemen. Daarbij waren ook de stad Charlottesville, de omgeving van de Blue Ridge Mountains én het prettige klimaat een doorslaggevende factor. Wij konden niet anders dan achter haar beslissing staan om dit avontuur aan de gaan.
“Wat waren uw verwachtingen van het avontuur?”
Ik had wel verwacht dat ze een geweldige tijd zou gaan beleven, maar als je dochter het over ‘thuis’ heeft en dan haar appartement in Charlottesville bedoelt is dat wel even slikken😎 Zelf had ik in het begin nog wel het idee dat ze voor een jaar zou gaan maar al heel snel in het eerste seizoen gaf ze bij ons aan dat ze het helemaal geweldig vond en dat haar commitment naar haar team maakte dat ze in ieder geval het jaar wilde afmaken. Toen ik daar eenmaal van was bijgekomen zei ze er achteraan dat ze waarschijnlijk ook wel het 2e seizoen wilde spelen, haha. Ze moest al heel snel in dat eerste jaar intekenen op een appartement voor het 2e jaar. Daar is ze vorig jaar gaan wonen met 3 teamgenoten. Ze heeft net de lease getekend voor een nieuw huis waar ze volgend jaar zomer naar toe verhuisd. Zo’n typisch Amerikaans huis met een porch en tuin rondom. Daar gaan ze met 5 teamgenoten wonen.
“Uiteindelijk was het dan zover. Hoe was het om voor de eerste keer afscheid te moeten nemen van Amber?”
We hebben haar het eerste jaar weggebracht, toen kon dat allemaal nog qua Corona, en na haar intrek in de dorm op campus begon ze met summerschool aan UVA. Dat was een goede beslissing achteraf want zo had ze even de tijd om zonder hockey te wennen aan het leven op de uni, het wonen op campus, de taal, nieuwe vrienden en alles wat er nog meer komt kijken bij zo’n verhuizing naar de States. Aan het einde van die periode begon het hockey en haar studie aan de Universiteit. Wij zijn na 2 weken via Charlottesville teruggegaan naar Nederland en konden toen met eigen ogen zien dat ze al helemaal haar draai had gevonden.
“Hoe is het op op afstand de avonturen van je dochter te beleven?”
Vreselijk haha, in de jeugd was ik overal bij, ook al omdat Amber vanaf jonge leeftijd in Amsterdam speelde en ik dus moest rijden. Nu maak je opeens niet meer iedere wedstrijd van dichtbij mee, al worden veel wedstrijden live gestreamd via ESPN. En zie je opeens je dochter die duizenden kilometers verderop zit een strafcorner nemen. Dan zit ik net zo hard te juichen voor de TV als vroeger langs de lijn. Maar soms is het ook lastig. Bijvoorbeeld als er tijdens de wedstrijd iets gebeurd. Ze kreeg op een gegeven moment een stick tegen haar hoofd en ging het veld af, daar zit je dan duizenden kilometers verderop naar te kijken. Dan ben je blij als je haar na de wedstrijd weer aan de lijn hebt. Ook heb ik een app-groep met de UVA moeders van haar jaar. Die houden me op de hoogte tijdens de wedstrijd als er een keer geen live stream is.
“Is er in de afgelopen wat veranderd aan de contacten? Wordt het juist meer of juist minder? Of is de relatie moeder/dochter zo hecht dat er dagelijks contact is?”
Het loslaten vond ik als moeder in eerste instantie best lastig, Charlottesville is toch niet naast de deur en je hoopt heel erg dat ze haar draai gaat vinden met alles. Maar al heel snel leek het alsof ze al jaren meedraaide. Het team, de staff, de begeleiding op de universiteit, alles was als een warm bad. We hadden en hebben alleen maar een hele blije dochter op de facetime. Amber is erg van de communicatie dus iedere dag is er wel even contact via de familie app of belt ze even via Facetime als ze even een momentje tijd heeft. Tussen de zes keer trainen en colleges door soms ook wel een uitdaging. Facetime maakt het voor ons als ouders, maar ook voor bijvoorbeeld Opa & Oma en andere familie wel makkelijker. Soms staat ze gewoon op tafel als we een etentje met de familie hebben, dan is ze er gewoon bij op die manier. Zelf heeft ze nog nooit een seconde heimwee gehad gelukkig. Het eerste jaar was Amber de enige buitenlandse Freshman, vorig jaar zijn Cato en Laura erbij gekomen, en dit jaar Anneloes. Goede vertegenwoordiging van de Dutchies dus. We hebben met de Nederlandse ouders ook een whatsapp groep waarin we met elkaar juichen als de meiden spelen, super leuk.
“Wat was het leukste/ gekste gesprek wat u u kunt herinneren?”
Dat was pas nog toen ze door de supermarkt liep en de ingrediënten voor het maken van Nasi wilde weten. Je doet dan gewoon samen ‘virtueel’ boodschappen. Zoveel andere producten en dingen daar te koop.
“Heeft de huidige corona situatie voor twijfel gezorgd om Amber terug naar Amerika te sturen? Of was Amber zo besluitvaardig dat ze dit alleen heeft besloten?”
Bij haar was er geen enkele twijfel! Toen ze tijdens spring break met Cato en Laura op vakantie was in Florida en de situatie opeens toch snel verslechterde hebben we met de ouders aangegeven dat ze bij terugkomst in Charlottesville terug moest komen naar Nederland. Met de ouders hebben we meteen tickets terug naar Nederland geboekt. Terwijl Amber echt wilde blijven daar. Achteraf natuurlijk een hele goede beslissing geweest maar zodra een en ander na de eerste Corona golf wat rustiger werd was ze zich aan het orienteren op hoe ze zo snel mogelijk terug kon naar de USA. Zo had ze de Aruba-route uitgevogeld, dan kon je in Aruba 2 weken in quarantaine gaan en vervolgens vanuit daar naar de USA reizen. Er hadden al een aantal mensen zich bij haar gemeld die dan ook wel meewilden. Uiteindelijk kregen de Students-Athletes met een visum toestemming om naar de USA te reizen vanuit Nederland.
“Hoe heeft u de afgelopen maanden beleefd? Met alle onzekerheid?”
In het begin vond ik het persoonlijk geen fijn idee, dat als er iets zou gebeuren met haar we niet eens naar haar toe konden reizen. Toen ze eenmaal zonder problemen het land in was gekomen en weer in haar appartement en bij het team was werd ik rustiger. Het is ook een heel fijn idee dat ouders van een teamgenootje in C’ville wonen en zij daar altijd terecht kan. Vader Shim is Longspecialist is in het Ziekenhuis van UVA en mocht er iets gebeuren is ze dus in goede handen. Jamie, de moeder, neemt Amber en de andere Nederlandse meiden geregeld mee uit eten na een wedstrijd. Andere meiden gaan dan met hun ouders mee en de Shim family ontfermt zich over de Dutchies, super lief.
Het is heel fijn dat hun seizoen in de ACC als enige conference gewoon is begonnen. Wel worden ze 3 keer per week getest en zitten ze met het team in een bubbel. Ze kunnen niet zo veel dus Amber heeft ook het golfen daar opgepakt. Voor 12 dollar loop je de meest fantastisch mooie banen daar. En ze heeft toen ze aankwam haar quarantaine tijd gebruikt om 3 foster kittens op te vangen. Gedurende 4 weken heeft ze 3 kittens genaamd Taco, Cheesecake en Quessedilla opgevangen in haar appartement. Totdat ze oud genoeg waren voor adoptie. Trainen met een mondkapje is daar ook heel gewoon. Ook neemt de universiteit allerlei aanvullende maatregelen zoals het testen van rioolwater van gebouwen op campus om zo vroegtijdig cluster besmettingen te kunnen opsporen. De universiteit heeft besloten dat de studenten na Thanksgiving niet meer terug hoeven naar C’ville en dus komt ze eind November al naar Nederland in plaats van half December.
“En hoe beleeft u het huidige seizoen? Waarin Amber een echte spelbepaler is voor UVA?”
Het is natuurlijk een gek seizoen, alleen de ACC conference speelt wedstrijden, de NCAA championships zijn uitgesteld tot het voorjaar en de teams spelen 2 wedstrijden tegen hetzelfde team achter elkaar. Er zijn veel nieuwe eerste jaar meiden dus het is altijd weer even zoeken de eerste paar wedstrijden. Normaal gesproken ga ik altijd in september/oktober om een paar competitie wedstrijden te zien en vaak gaan we ook nog naar het ACC-tournament. Helaas is dat dit jaar niet mogelijk en dus beleven we alles mee via ESPN. Hopelijk kunnen we er in het voorjaar weer heen. Vorige week had ze persoonlijk een lekkere wedstrijd, een assist en twee goals waarvan de laatste de gamewinner was in de tweede overtime.
“Amber doet het erg goed bij Virginia en won een aantal awards! Waar bent u als moeder nou het meest trots op?”
Dit seizoen begon goed voor Amber met de All-ACC award, dat is een mooie waardering. Daarnaast maakt ze deel uit van de leidersgroep van het team en is ze cppruitgenodigd voor een Leaderships Program van 2 jaar. Ze moest daarvoor een toelating doen en is aangenomen! Dat zijn extra mooie dingen naast het hockey om mee te maken. Ik ben er dan vooral ook trots op dat haar studie goed gaat. Tenslotte traint ze ook 6 keer in de week maar de ondersteuning vanuit de Universiteit voor Atleten is geweldig. Er wordt wel wat gevraagd maar ze bieden ook een optimaal klimaat om op alle vlakken te presteren. Ze heeft rustig op zondagavond om 21.00 uur als ze terugkomt van een uitwedstrijd nog bijles.
“Als je terugkijkt op de afgelopen jaren. Waar is Amber het meeste in gegroeid? (hoeft niet hockey gerelateerd te zijn).”
Amber was 18 jaar toen ze vertrok. Door dit avontuur is ze in hoog tempo volwassen en zelfstandig geworden. Alle zaken rondom haar studie, appartement etc regelt ze zelf. We hoeven weinig bij te springen. Ik merk dat ze op het veld met name stappen heeft gemaakt in haar leiderschap. Ze was vroeger nooit zo’n haantje de voorste en altijd wat rustig maar neemt nu duidelijk de lead, zet de lijnen uit. Ze is voor de coaches en het team een belangrijke schakel en ze vinden haar mening belangrijk.
“Wat zou u de ouders van een talent die misschien nog twijfelen om het avontuur aan te gaan mee willen geven?”
Als je de kans hebt doe dan eerst een tour met je dochter langs de verschillende universiteiten die ze op het oog heeft. Tijdens zo’n visit kun je het beste ervaren hoe de uni, het team, de staff en de omgeving voelen. Ga niet alleen voor de hoogste ranking qua hockey maar kijk zeker ook hoe het team ‘voelt’ en of de plaats leuk is. Het totaalplaatje maakt het. Als je de goede keuze maakt weet je dat je zoon of dochter de ervaring van zijn of haar leven gaat beleven als Student-Athlete in de US!
Wij willen Marlies heel erg bedanken voor het leuke interview dat we met haar hebben mogen doen! En we wensen Amber natuurlijk nog erg veel plezier en succes tijdens haar avontuur in de VS!
