Vandaag spreken we Anita Thewessen, de moeder van Puk Thewessen die al ruim 2,5 jaar op avontuur is in Amerika. Puk studeert aan de Drexel University in Philadelphia. Naast haar studie speelt ze in het hockeyteam van de school, of hoe ze het in Amerika noemen: fieldhockey. Omdat Puk al een tijdje geleden begonnen is aan dit avontuur zijn we benieuwd hoe haar moeder het vindt en hoe ze het avontuur van Puk ervaart vanuit Nederland. Ook vragen we of ze nog tips heeft voor toekomstige avonturiers of hun ouders.
Zo’n drie jaar geleden kwam Puk met het idee om naar Amerika te gaan. Hoe heeft ze dit aan jullie verteld en wat was jullie eerste reactie toen ze dit ter sprake bracht?
Nou dat ging bij ons anders. Puk wilde graag een tussenjaar omdat ze echt nog niet wist welke studie leuk zou zijn/bij haar paste. Ik heb toen voorgesteld: “misschien is hockeyen in het buitenland wel een idee”. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dacht aan Engeland of Spanje maar ik had ook weleens iets gelezen over KingsTalent. Amerika was voor Puk toch nog een beetje een ‘ver van mijn bed show’, maar ze is wel gaan bellen. Na een gesprek met Paul was haar enthousiasme gewekt en we zijn samen op gesprek geweest in Gemert. Voor Puk (en mij) een heel goed, positief gesprek want op de terugweg zei ze na 5 minuten: “Ik ga het doen!” en dat vonden wij een goed plan!
Hebben jullie inbreng gehad in de keuze of hebben jullie Puk zelf laten kiezen?
Puk heeft helemaal zelf gekozen. Er zijn verschillende aanbiedingen binnengekomen, maar na een eerste gesprek met Nicky Hitchens van Drexel was de keuze eigenlijk al gemaakt. Ze had er echt een heel goed gevoel bij. Nicky had ook nog wel een extraatje te bieden, een 10-daagse reis met het team naar Argentinië en Uruguay. Tja… Nee dat heeft zeker niet de doorslag gegeven. Er was meteen een klik en dat is belangrijk.
Als het gevoel zo goed is en je niet meer de behoefte hebt om met andere Universiteiten in gesprek te gaan dan is onze inbreng niet meer nodig. Wij hadden er alle vertrouwen in dat Puk zelf de goede keuze kon maken.
Zijn er grote twijfelmomenten geweest? Zo ja, wat waren deze momenten en wat heeft de twijfel dan uiteindelijk toch weggenomen?
Grote twijfelmomenten over deze kans voor Puk zijn er niet geweest. Een klein twijfelmoment is er wel geweest. We zijn Puk weg gaan brengen, 2 dagen na onze aankomst startte pre-season. En dat is heftig, heel heftig (de coach zei het zo: “it’s a military bootcamp”). Het ritme is slapen – eten – trainen – rusten – trainen – eten – slapen en dat 2 weken lang met 1 dag per week rust (temperatuur 35 graden en een hele hoge luchtvochtigheid). Na een paar dagen kreeg ik een appje van Paul dat de coaches super tevreden waren over Puk. Ik dacht leuk, dat ga ik meteen doorsturen. Puk’s reactie was: “nou, mij valt het anders behoorlijk tegen”. Oké… Slik.
Gelukkig had ze een dag later haar vrije dag die we met haar konden doorbrengen. Dan kun je heel rustig praten over dat het heel logisch is dat je moet wennen en dat je nog niet alles begrijpt. We hadden het vertrouwen dat het wel goed kwam en dat gevoel had ze zelf toch ook wel. Ze zei wel: “ik kom met kerst langer naar huis, ik ga niet mee naar Argentinië”. Dat konden we ons op dat moment best voorstellen. Maar we dachten ook: “dat duurt nog even, dat komt ook vast goed”.
En inderdaad na een paar dagen, we waren net geland in Nederland, kregen we een appje van Puk of we met kerst een ticket vanuit Buenos Aires naar huis konden boeken. Ze ging wel mee naar Argentinië (haar beste reis ooit, zegt ze nu). Ja, zo snel kan aanpassen gaan.
Hoe kijken jullie terug op de heftige zomer 2,5 jaar geleden? Het was nogal stressvol. Kun je omschrijven wat er allemaal is gebeurd?
Als ik alles moet omschrijven dan wordt het een heel lang verhaal. Ik probeer er een short story van te maken. Door gebrek aan motivatie had Puk een hele slechte start in het eindexamenjaar. Zo slecht dat wij eigenlijk al snel dachten oké, dat wordt een jaartje overdoen. Maar na het gesprek met Kingstalent is er een knop omgegaan. Omdat wij heel laat aan het traject zijn begonnen werd het een mega intensieve eindspurt met alles erop en eraan. Want in een paar maanden tijd moesten cijfers opgekrikt worden (volgens ons onmogelijk, maar Puk dacht daar gelukkig anders over). Resultaat was een herexamen, herexamen net niet gehaald, maar geslaagd via de Luzac ‘profielwerkstuk escape route’. Maar slagen was natuurlijk niet het enige, er moest tussendoor ook een TOEFL- en SAT-toets gemaakt worden. In een paar maanden tijd moest al het papierwerk geregeld worden. Op het laatste moment, 1 dag voor de deadline, bleek er iets mis met het paspoort dus spoedaanvraag. Bij de visumaanvraag maakte ik per ongeluk 2 euro te veel over, procedure lag stil. Kortom: een hele hectische zomer…
Ik zal de zin van Nicky in een mail niet gauw vergeten: “I definitely lost some sleep over it!”. En ik denk dat ze niet de enige geweest is.
Ik kan wel zeggen dat de inspanningen van Kingstalent en Nicky ervoor hebben gezorgd dat het gelukt is. En natuurlijk niet te vergeten de inspanningen van Puk die alles in die paar maanden zelf voor elkaar gebokst heeft.
Drexel University in Philadelphia is nu waar ze woont! Wow! Ook een erg mooi uitzicht als we de foto’s mogen geloven. Hebben jullie haar al bezocht? (Of hoe houden jullie contact? / komt ze met regelmaat terug in Nederland?
We hebben haar zeker opgezocht. We hebben haar weggebracht, we zijn daar toen een dag of acht gebleven. Het is natuurlijk superleuk als je zelf ook vertrouwd raakt met de omgeving waar je kind gaat wonen. Vorig jaar oktober zijn we 2 weken op bezoek gegaan waarin 2 weekenden vielen met hockeywedstrijden. Het was superleuk om nu ook ouders, oma’s, coaches, vrienden etc. te spreken. Om tailgates (sociaal evenement) mee te maken, rondgeleid te worden door Puk en de stad nog beter te leren kennen. Het waren 2 top weken en Philly voelt dan echt als ‘thuis’.
En ja ze komt regelmatig naar huis, maar dat is in deze tijd natuurlijk ook een beetje helaas. Normaal komt ze met kerst en in de zomer naar Nederland. Nu in de COVID tijd is dat veel langer geweest, waar ze heel ongeduldig van werd. Want ja, je leven is nu toch in Philly.
Spreken jullie elkaar dagelijks?
Nee, wij spreken elkaar niet dagelijks. Door alle communicatiemiddelen heb je ook niet het gevoel dat het ver weg is. Bovendien zit je natuurlijk met het tijdverschil en ze hebben het gewoon erg druk. Maar we hebben genoeg contact hoor!
Hoe en met wie woont ze samen?
Ze woont nu samen met 2 Nederlandse teamgenootjes: Amber en Isabel en Šárka een Tsjechische tennisspeelster. Ze wonen op de campus in een supermooi appartement, 22 hoog, dus met mooi uitzicht over de stad. We krijgen regelmatig adembenemende plaatjes doorgestuurd.
Wat mist ze het meest aan Nederland denk je? (Op jullie na natuurlijk)
Eerlijk gezegd zou ik niet zo goed weten wat ze mist. Oh, ik denk een supermarkt om de hoek. Groenten en fruit kopen is wel een dingetje. Natuurlijk kun je het kopen bijvoorbeeld in de markthal of in de grote supermarkten buiten de stad maar dat is niet om de hoek. En een betaalbare kapper… Haha.
Wat zijn grote verschillen met Nederland en Amerika? (Kan positief of negatief zijn)
Ik zou dit niet positief of negatief willen noemen, ik noem het liever cultuurverschillen. Ik zal er een paar noemen die mij opvallen.
Familie – Vanaf het moment dat je aankomt heb je het gevoel dat je bij de ‘Drexel familie’ hoort. “Once a Dragon, always a Dragon”, dat wordt overal uitgedragen en dat is heel mooi.
Hard werken – Amerikanen werken echt heel hard. Coaches werken hard, de sporters werken hard en daar wordt niet over gezeurd. Als ik naar de sporters kijk dan ben ik beter gaan begrijpen waar die arbeidsethos vandaan komt. Amerikanen moeten echt heel veel investeren (arbeid en geld) om in een Universiteitsteam te komen. Je moet er veel energie insteken om op te vallen bij de coaches van de teams en je moet veel geld investeren in het volgen van trainingen en het spelen van wedstrijden (15 trainingen voor een prijs waar wij een heel jaar voor hockeyen met 3 à 4 trainingen per week). Dat heb ik me nooit zo gerealiseerd.
Awards – In het begin moest ik er een beetje om lachen, echt niet bij te houden hoeveel awards er worden uitgereikt. Toen Puk ‘Athlete of the week’ werd deed ik daar een beetje lacherig over. Maar ze corrigeerde me en daar had ze volledig gelijk in. Ik heb de woorden “Een award krijg je niet zomaar, daar heb je hard voor gewerkt” goed in mijn oren geknoopt.
Hiërarchie – Dat is voor Nederlanders wel even wennen en misschien wel een beetje lastig (maar voor coaches zijn die Nederlanders in het begin natuurlijk ook lastig haha). Ik moet zeggen dat er veel wederzijds respect is voor dit verschil.
Je hebt drie dochters en een zoon. Zijn het allemaal van deze avonturiers?
We hebben 3 dochters Chris, Guusje en Puk en een zoon, Jim. Puk is wel degene die het meest bezig was/is met het ondernemen van dit soort dingen, die wil wel de wereld ontdekken. Of de rest wel of geen avonturier is durf ik niet zo goed te zeggen. Ze zijn in ieder geval niet bang om nieuwe dingen aan te pakken en dan kan een avontuur natuurlijk altijd op je pad komen.
Hoe is het om je dochter al 2,5 jaar te “missen”? Of zie je het niet zo?
Nee, zo zie ik het niet. Zoals ik al zei: alle communicatiemiddelen maken het zoveel makkelijker. Bovendien werkt het in je hoofd ook zo dat je nu denkt “het is maar 8 uur vliegen”, alles is relatief. Zeker in het hockeyseizoen heb je het idee dat het niet ver weg is omdat je alle wedstrijden live kunt volgen (niet de beste tijdstippen haha) en je na de wedstrijd ook altijd even contact hebt.
Het belangrijkste is natuurlijk dat je ziet dat Puk in Philly op haar plek is. Je gunt je kind een fijne plek om zich te ontwikkelen. Als dat gevoel goed is dan krijgt het woord ‘missen’ een andere betekenis.
Ze is nu al een flinke tijd weg. Wat is het meeste wat Puk heeft geleerd of wat jullie het meest is bijgebleven van haar avontuur?
Ze vertrekken natuurlijk vanuit een beschermde omgeving naar een grote Amerikaanse stad. Je vliegt de eerste keer met ze mee en dan, 4 maanden later, vliegen ze in hun uppie de wereld rond en gaan ze naar hun ‘thuis’, Philadelphia. Ja, dan realiseer je je bij het uitzwaaien op Schiphol dat er in 4 maanden tijd heel veel gebeurd is en dat ze in 4 maanden tijd wel heel erg zelfstandig zijn geworden.
Hoe hebben jullie de dienstverlening van KingsTalent ervaren de afgelopen jaren?
Zoals ik bij een eerdere vraag al heb aangegeven: TOP. Het was by far geen standaardtraject, dat het toch gelukt is de verdienste van KingsTalent, Nicky en Puk.
Zou je talenten en ouders van talenten die deze zomer naar de VS vertrekken nog iets willen meegeven? Tips of adviezen?
Voor talenten: realiseer je wat voor kans je krijgt, je bent bevoorrecht, geniet daarvan!
Voor ouders: twijfelt je kind, trek het over de streep! Sporten in een universiteitsteam, leven op de campus, leven in een grote Amerikaanse stad, alle internationale contacten. Het is allemaal heel bijzonder.
