Lotte Bovy verliet in de zomer van 2019 de Eredivisie bij Excelsior Barendrecht en vertrok naar IONA New York om voetbal en studie te gaan combineren. Echter bleek het geen perfecte match en maakte ze later de overstap naar Charleston University, waar ze nu helemaal op haar plek zit. Wij gaan in gesprek met Roger Bovy, vader van Lotte. Roger vertelt over deze transfer, het afscheid nemen van Lotte, het contact met Lotte en nog veel meer!
Zou u u even willen voorstellen, zodat de lezer een goed beeld krijgt van u?
Mijn naam is Roger Bovy. Ik ben 52 jaar en al ruim 23 jaar getrouwd met Margo. We hebben 2 kinderen, Stefan (22 jaar) en Lotte (19 jaar). Margo en ik zijn allebei belastingadviseur. Ik heb tot 2013 gewerkt bij PwC. In 2013 ben ik voor mezelf begonnen en dat bevalt me echt prima. In onze familie draait heel veel om voetbal en wij zijn allemaal grote Feyenoord-fans. Tot een aantal jaren geleden zaten wij met de hele familie om de twee weken in de Kuip. Voetbal is mij als kind met de paplepel ingegeven door mijn vader. Hij is, net zoals ik, een echte voetballiefhebber. Ik heb zelf ook altijd selectievoetbal gespeeld en ook wedstrijden in vertegenwoordigende elftallen mogen spelen.
Wat was voor Lotte de reden om de overstap te maken naar Amerika?
Lotte is ook helemaal gek van voetbal en voetbalt vanaf haar 6e. Zij wilde na haar middelbare school gaan studeren en wil zich uiteraard ook blijven ontwikkelen als persoon. Zij zag de combinatie studie/voetbal in het buitenland als de ideale combinatie om zich te ontwikkelen.
Uiteindelijk heeft Lotte gekozen voor IONA College in New York. Wat voor invloed heeft u als ouder gehad op deze beslissing en op welke manier?
Wij hebben er natuurlijk met Lotte over gesproken toen ze de aanbieding kreeg van Iona College en alle voors en tegens afgewogen. Het was een fantastische aanbieding en de omgeving leek perfect. Verder had ze een goede klik met de coach. Dus we waren het er allemaal snel over eens dat ze deze kans moest pakken.
Wat waren uw verwachtingen van het avontuur?
Dat ze een fantastische tijd tegemoet zou gaan: heel veel leuke mensen ontmoeten, veel zien, een andere cultuurervaren, goed Engels leren spreken, op zichzelf leren wonen met een roommate, studeren en natuurlijk veel voetballen.
Uiteindelijk was het dan zover om af te reizen naar New York. Hoe was het om afscheid te moeten nemen van Lotte? En om je dochter achter te laten in een grote stad?
Dat was best wel heel moeilijk. Wij zijn haar weg gaan brengen en een week gebleven om haar te helpen met settelen. In die week waren er al signalen dat het niet gemakkelijk zou worden, en dat laatste maakte het afscheid moeilijk. Dus dan vloeit er wel een traantje.
Voor Lotte was het niet het avontuur waar ze op hoopte. Een flinke tegenvaller. Kun je hier wat verder op inzoomen?
Bij Lotte speelde mee dat de Europese coach die haar had “gerecruit” een paar maanden voordat Lotte arriveerde in New York, plotseling opstapte. Er kwam een andere (Amerikaanse) coach en met hem had ze helemaal geen klik. Deze coach bleek helemaal niet geïnteresseerd te zijn in teambuilding en hield eigenlijk alleen maar van rennen en vliegen en absoluut niet van het soort voetbal zoals wij dat in Nederland/Europa gewend zijn. De wedstrijden waren ook echt niet om aan te gluren. De bal bleef maar door de lucht vliegen. Ook van tactische besprekingen had deze coach nog nooit gehoord. Door een blessure, maar ook door het ontbreken van deze zo belangrijke klik, is het best wel heel lastig geweest voor Lotte. Daarnaast was het niveau van de opleiding ook niet wat ze ervan had verwacht. Dat is in de eerste maanden niet zo erg, omdat je Engels dan nog niet heel erg goed is. Maar daarna wordt dat wel vervelend. Het feit dat de overige teamgenoten vrijwel allemaal uit de buurt kwamen en dus in het weekend vaak naar huis gingen, maakte het ook minder leuk. Naast Lotte was er maar één ander Europese speelster. Het tweede semester kreeg ze een nieuwe kamergenoot, een meisje uit Zuid-Afrika, en dat heeft veel goedgemaakt. Alleen werd het schooljaar heel snel afgebroken vanwege Corona en moest ze terug naar Nederland komen.
Afgelopen voorjaar hebben we weer bij elkaar gezeten. Na een goed gesprek hebben we de schouders onder een nieuwe transfer gezet. Hoe kijk je terug op deze tijd?
Omdat Lotte het echt moeilijk had, wilde ze eigenlijk terug naar Nederland om hier een nieuwe studie te gaan beginnen. Maar als ouders wilden we niet dat ze zo negatief op haar Amerika avontuur zou terugkijken. Wij wilden nog steeds graag die onvergetelijke ervaring voor haar en daarom hebben we veel met haar gesproken en aangegeven dat ze naar onze mening moest proberen een transfer te maken. Wij waren ervan overtuigd dat die onvergetelijke ervaring echt nog mogelijk was. Jullie zijn voor haar aan de slag gegaan en ze heeft een hoop aanbiedingen gekregen en heel veel leuke gesprekken gevoerd met verschillende coaches. Het was echt moeilijk om een keuze te maken. Maar uiteindelijk heeft ze goed gekeken naar wat ze belangrijk vond: de manier van voetballen, de persoonlijkheid van de coach, het niveau van de opleiding en de samenstelling van het team.
Lotte beslist om te vertrekken bij IONA College en te tekenen bij University of Charleston. Een veel betere match zo bleek later. Wat wij enorm fijn hebben gevonden is het contact met de ouders gedurende het gehele traject. Hoe heb je de contacten met KingsTalent ervaren gedurende het complete traject?
Die contacten hebben wij echt als heel prettig ervaren. Zeker omdat er jullie ook alles aan gelegen was alsnog de juiste match voor Lotte te vinden. Het was met name Tom die hier heel hard aan gewerkt heeft. Hij heeft ons constant op de hoogte gehouden en goed contact gehouden met Lotte. Het was duidelijk te merken dat jullie heel veel goede contacten in de US hebben. Daarnaast wordt er altijd heel snel gereageerd. De lijntjes waren zeer kort en dat is echt heel prettig.
Voordat Lotte naar Charleston kon vertrekken was het een spannende zomer! Hoe hebben jullie de zomer ervaren? Het was spannend tot de laatste week voor vertrek?
Dat was inderdaad heel spannend. Margo en ik hebben vaak gedacht: dit gaat niet door. En dat hadden wij ook heel zuur gevonden voor Lotte. Lotte daarentegen is er altijd van overtuigd geweest dat ze gewoon kon gaan. Waar dat vandaan kwam weten we niet, maar achteraf gezien had zij gelijk. Lotte wilde ook persé naar Amerika, nu ze haar match had gevonden. Ze was zelfs bereid via een ander land te reizen om Amerika binnen te komen. Zij had sowieso wel als voordeel dat ze al een visum had dat nog geldig was, dus ze was in die zin minder afhankelijk van de Amerikaanse ambassade die heel lang gesloten is geweest.
De eerste weken van Lotte waren een heel andere ervaring dan in New York. Een betere match dus! Hoe heeft Lotte het eerste half jaar bij Charleston ervaren?
Ze vindt het echt fantastisch. Ze heeft nu dus wel de klik met de coach en ze wordt echt gewaardeerd. Dat is natuurlijk heel belangrijk en dat wil je als speelster. Ook met de andere speelsters klikt het prima. En er is nu wel sprake van een team. Dat ze in haar beslissing heeft meegenomen dat er meerdere internationale studenten in het team moeten zitten, is echt de juiste geweest. Ze spelen ook heel ander voetbal dan op haar vorige school.Echt Europese stijl. Ze heeft daarnaast ook veel meer met deze omgeving dan met New York. Het is veel rustiger en de natuur is geweldig. Alleen jammer dat er geen “echte” wedstrijden zijn en dat alles met mondkapje moet (zelfs de conditietests, de dagelijkse trainingen en de onderlinge wedstrijden). Van de andere kant is het wel fijn dat ze gewoon “in class” les heeft en dat ze kunnen trainen. In Nederland studeren is op dit moment naar mijn mening veel onpersoonlijker (alles online). En als het goed is gaat de competitie in Spring alsnog van start.
Hoe is het om een dochter aan de andere kant van de wereld te hebben wonen, sporten en studeren?
Dat is in het begin best wel moeilijk. Maar als ze het naarhaar zin heeft, en dat heeft ze, is het helemaal niet meer moeilijk. Dan ben je er zo aan gewend en uiteindelijk is het voor ons wel een stuk rustiger. Want Lotte kan best wel een druktemaker zijn thuis en laat hier en daar ook nog wel eens wat troep achter. Het scheelt ook echt een enorme berg aan wasgoed.
Hoe hebben jullie contact gehouden? Is het zo dat je elke dag aan de telefoon zit? Of laat je het juist wat losser…
Vorig jaar hadden we heel veel contact per facetime. Vooral omdat ze het toch wat minder naar haar zin had en ze haar ei kwijt wilde. Nu hebben we contact via Whatsapp. Ze heeft het ontzettend druk met school, voetbal en vrienden/vriendinnen. Ze doet echt een hoop leuke dingen. Uiteraard videobellen we ook nog wel regelmatig, maar echt veel minder dan vorig jaar. Ze moet soms echt tijd maken om ons te videobellen. Maar dat zien wij als een goed teken.
Wat is het gekste wat u als familie mee heeft gemaakt in de afgelopen tijd dat Lotte in Amerika is?
Dat zijn absoluut de Corona-maatregelen die op school gelden. Ze zijn echt heel streng. Ook de verkiezingen tussen Biden en Trump zijn heel bijzonder om van dichtbij mee te maken. Het is wat dat betreft een heel bijzonder land met enorme tegenstellingen tussen de mensen.
Als we kijken naar het gehele avontuur van uw dochter, waar bent u als ouder nou het meest trots op?
Dat ze niet heeft opgegeven, is blijven volhouden en het nieuwe avontuur is aangegaan. Ze heeft zich heel erg goed ontwikkeld als persoon en ook geleerd om voor zichzelf te zorgen en voor zichzelf op te komen. Dat neemt ze de rest van haar leven met zich mee. En uiteraard is haar Engels ook erg vooruit gegaan. Dit is ook iets waar je de rest van je carrière veel profijt van hebt.
Wat zou u de ouders van een talent die misschien nog twijfelen om het avontuur aan te gaan mee willen geven?
Dat ze het absoluut moeten stimuleren. Het is een geweldige ervaring. Maar ook dat je goed de tijd moet nemen om een keuze te maken. Daarbij is de omgeving, het niveau van de school, de persoonlijkheid van de coach en de samenstelling van het team belangrijk. Wij zouden iemand adviseren om naar een school te gaan met meerdere internationals in het team. Die zitten in hetzelfde schuitje en dat schept een enorme band (ik denk zelfs voor de rest van je leven). Dat zullen jullie (Paul en Tom) vast kunnen beamen, aangezien jullie zelf ook in de VS hebben gestudeerd en gevoetbald.
We willen Roger graag bedanken voor het interview en wensen Lotte nog een leuke tijd bij Charleston, maar dat gaat vast goed komen!
