Anderhalf jaar geleden ruilde Bram Kaarsgaren de Nederlandse velden in voor de Amerikaanse en hij heeft het hier ontzettend naar zijn zin. Deze week spraken we Bram over zijn tijd tot nu toe in Amerika, zijn hoogte- en dieptepunten, uitwedstrijden, toekomstplannen en meer…
Hallo Bram! Je bent inmiddels begonnen aan je tweede jaar in Amerika. Wat vind je van het avontuur tot dusver?
Tot dusver is het een geweldig avontuur. Ik heb het ontzettend naar mijn zin hier in Tennessee en ik had dit dan ook voor geen goud willen missen. Het eerste jaar was zeker een geslaagd jaar!
Waarom heb je gekozen om een tweede jaar sporten en studeren te combineren in de VS?
Ik heb gekozen voor een tweede jaar in Amerika omdat ik het ten aller eerst ontzettend naar mijn zin heb hier bij de Carson Newman eagles. Daarnaast ben ik na dit jaar ook nog maar een jaar verwijderd van mijn bachelor diploma dus dat is ook zeker een belangrijke reden dat ik er nog minimaal 2 jaar VS aan vast plak.
Kan je iets vertellen over je meest memorabele moment van je tijd in Amerika?
Mijn meest memorabele moment is sowieso het winnen van de SAC Conference in mijn eerste jaar. We sleepten deze vorig jaar uit bij onze rivaal Tusculum binnen door middel van een 1-1 gelijkspel. Niet alleen die avond is memorabel, ook de overwinning op Queens, de overtime overwinningen op Catawba & Coker en een zwaarbevochten 2-2 gelijkspel tegen Wingate staan hoog in het lijstje van mooie momenten. Daarnaast heb ik ook nog mede dankzij mijn teamgenoten 2 keer “SAC defensive player of the week” en “1st team All conference” mogen winnen.
En je minst leuke moment?
Mijn minst leuke moment is met honderd procent zekerheid de wedstrijd tegen Coker in de eerste ronde van de play-offs. We werden die woensdag conference champions uit bij Tusculum en vierden uiteraard een feestje daarna. Die zaterdag speelden we tegen Coker in de eerste ronde van de play-offs en werden op alle fronten afgetroefd. Na 90 minuten stond er 1-5 op het scorebord en daarmee was het seizoen meteen over voor ons. Dan zak je wel even door de grond als team zijnde, omdat je nationaal gezien het misschien wel heel ver had kunnen schoppen.
Voordat je vertrok om de Carson- Newman Eagles te gaan versterken woonde je in Brabant, waar je familie en vrienden ook woonden. Hoe was het voor je om dit achter je te laten?
Dit was zeker lastig op het begin en ik heb daar voor mijn vertrek ook wel erg lang over nagedacht of ik dat wel allemaal achter zou kunnen laten. Uiteindelijk heb ik besloten om het avontuur aan te gaan en famillie en vrienden dus achter te laten. Er zullen altijd momenten blijven dat je thuis heel erg mist, zeker op momenten dat je tegenslagen hebt die je alleen ondergaat aan de andere kant van de wereld zonder directe steun van famillie of vrienden. Door middel van Facetime en Skype wordt die afstand gelukkig zeker verkleind. Daarnaast ben ik ook 4 van de 12 maanden in Nederland waarin ik tijd doorbreng met familie en vrienden. Oftewel die korte periodes van 4 maanden in Amerika zijn zeer goed te overbruggen mede doordat ik het hier ook zo goed naar mijn zin heb.
Hoe heb jij het ervaren om als buitenlander toe te treden in een al bestaande Amerikaanse school en voetbalteam?
Het is altijd lastig om als vreemdeling in een al bestaand team je plekje te vinden, zeker als de cultuur heel anders is, maar doordat er elk jaar een paar nieuwelingen bijkomen vorm je al snel een groepje met de nieuwkomers de eerste weken. Daarnaast waren 2 van de nieuwkomers ook nog Nederlands en de andere nieuwe jongens waren allemaal europeaans dus ik heb niet lang nodig gehad om mijn plekje te vinden. Het is mooi om te zien hoe de nieuwkomers van dit jaar precies hetzelfde doen en ook elkaar opzoeken in de eerste weken. Aan ons de taak natuurlijk om de nieuwe jongens zo snel mogelijk in de groep te betrekken en er weer een team van te maken.
Wat zijn je plannen en doelstellingen voor dit seizoen?
vanwege corona is het nog maar de vraag of het seizoen doorgaat en zo ja in welke vorm. Zoals het er nu naar uitziet gaan we alleen maar de SAC conference spelen dit jaar zonder het national tournament. Als team gaat de doelstelling dan zijn om wederom de SAC Conference te winnen.
Persoonlijk hoop ik weer een sterk seizoen te draaien en het team zoveel mogelijk te helpen met het voorkomen van tegendoelpunten, wat het aller belangrijkste is. Als daar vervolgens nog persoonlijke prijzen bij komen kijken is dat alleen maar mooi meegenomen.
Wat zijn je toekomstplannen op lange termijn?
Ik heb nog 2 jaar te gaan hier bij Carson Newman dus ik hoop hier op schoolgebied door middel van een diploma te slagen en op voetbal gebied hoop ik nog deel te nemen aan het National Tournament. Wat er na deze 2 jaar op de planning staat is nog niet zeker, maar ik zit er wel aan te denken om misschien mijn avontuur voort te zetten bij een andere school in een ander gebied van Amerika voor mijn master. Terugkeren naar nederland na deze 2 jaar is ook zeker een optie om daar ergens aan de slag te gaan.
Wat is je het meest bijgebleven van de uitwedstijden vorig seizoen?
Het meest bijgebleven is toch wel de lange busreizen die je maakt samen met je teamgenoten. De eerste paar uur zijn nog wel te doen met wat muziek of een kaartspelletje, maar na een tijdje begint de verveling toch wel te komen zeker omdat je eigenlijk niet kan wachten om die wedstrijd te spelen. Sommige jongens studeren in de bus onderweg naar een wedstrijd om te tijd te doden, maar dat vind ik persoonlijk helemaal niks op de dag van de wedstrijd zelf.
En hoe ervaar jij de uitwedstrijden?
Wij spelen altijd op woensdagen en zaterdagen om 19:30. De gemiddelde uitwedstrijd is ongeveer 4 uur rijden. Daar bovenop spelen de vrouwen om 17:00 een wedstrijd waardoor je dus extra vroeg moet vertrekken aangezien je gezamenlijk afreist naar uitwedstrijden. Dat betekent dat je op woensdagen alleen vaak naar je eerste uur les kan want je vertrekt meestal rond 10/11 uur. Onderweg stoppen we altijd eerst voor de sportmaaltijd van de vrouwen en zodra we rond 15:45 aangekomen zijn bij de andere school gaan wij pas eten. Vervolgens kijk je vaak de eerste helft van de vrouwen en in de rust ga je jezelf dan klaarmaken voor je eigen wedstrijd. Na de wedstrijd is er altijd pizza in de bus voor beide teams waarna je vervolgens de hele trip terug maakt naar je eigen campus. Vaak kom je dan ergens midden in de nacht thuis. Dat kan best vermoeiend zijn als je klasschema druk is op donderdagen.
Je voetbalde in Nederland bij onder andere RKC/Willem 2 en FC Den Bosch, wat is het grootste verschil tussen het Nederlandse voetbal en het Amerikaanse?
Het grootste verschil is het fysieke voetbal dat ik niet gewend was in de jeugd. Ik ben persoonlijk niet de kleinste dus ik kon me makkelijk aanpassen maar dit was zeker even wennen. In de jeugd speelde ik vaak tegen wat minder fysieke maar meer technische spelers.
En hoe was het voor jou om je aan te passen aan de Amerikaanse manier van spelen?
Ik heb me redelijk snel kunnen aanpassen aan deze verschillen. Als keeper zijnde is dit denk ik ook makkelijker dan een veldspeler aangezien het keepersvak redelijk hetzelfde blijft. Kortgezegd is je grootste taak in beide manieren van spelen toch het tegenhouden van ballen. Ik heb iets minder last van andere systemen of formaties.
Als student- athlete zijn natuurlijk zowel school als sporten belangrijk. Hoe gaat deze combinatie jou af? Is het een beetje vol te houden?
Ik mag tot nu toe niet klagen. Ik haal mijn vakken netjes en de combinatie van sport en studeren bevalt me goed. Het zijn vooral in het seizoen waar je 2 wedstrijden per week speelt erg drukke weken maar door een goede begeleiding vanuit school is dit erg goed te combineren. Je krijgt genoeg vrije tijd om ook je schoolwerk af te maken.
Bram, ik wil je hartelijk bedanken voor je tijd! Als laatste vraag: Wat zou jij mee willen geven aan iedereen in Nederland die interesse heeft in een sport/studie in Amerika?
Ten eerste zou ik willen adviseren aan diegenen die een stap overwegen om in ieder geval op gesprek te gaan bij Han en Paul om je goed te laten informeren hoe het allemaal in zijn werking gaat bij een college in Amerika. Aan degene die daarna nog steeds niet zeker zijn van hun stap zou ik willen meegeven dat het eigenlijk nooit verkeerd kan uitpakken. Of je het naar je zin gaat hebben helemaal aan de andere kant van de wereld in je eentje weet je nooit, maar elk moment dat je er zit leer je ontzettend veel en is het een onwijs mooi avontuur!
